Bu kafatası parçası, Avrupa’nın en eski savaşından gömülü bir ok ucu içeriyor. C: Volker Minkus

3.000 yıldan uzun bir süre önce, şimdiki kuzey Almanya’da bir nehir vadisinde iki eski ordu karşı karşıya geldi.

Bu çatışmaya kimlerin katıldığı ya da kan dökülmesine neden olan anlaşmazlık hakkında kesin bir bilgi yok. Ancak bu, Avrupa’nın bilinen en eski savaşı ve o dönem için en büyük çatışma olarak kabul ediliyor. Yeni bir çalışma, antik savaş alanında ortaya çıkarılan okların bazılarının çok uzakta, Orta Avrupa’nın güneyinde yapıldığını ve bu nedenle söz konusu bölgeden savaşçılar tarafından kullanıldığı öne sürüyor.

Daha önceki bazı çalışmalar, yalnızca yerel halkın savaşa katıldığını öne sürmüştü. Şimdi ise Antiquity dergisinde yayımlanan yeni araştırma, bazı savaşçıların yabancı olduğunu ve belki de istilacı bir ordunun parçası olduklarını gösteriyor.

Berlin Üniversitesi’nde doktora öğrencisi ve çalışmanın baş yazarı olan arkeolog Leif Inselmann, “Belki de bu, paralı askerleriyle gelen bir savaş ağası ya da karizmatik bir lider ve maiyetiydi. Yoksa şimdiden bir tür krallık mı vardı, ya da bir hanedan mı? Ya da belki birçok kabilenin birleştiği bir koalisyon?” diyor.

 

 

Oklar, Tunç Çağı savaşında önemli bir silahtı. Bu ok sapı, Tollense Vadisi’ndeki “Weltzin 28” kazı alanında ortaya çıkarıldı. C: Joachim Krüger

Antik Bir Savaş Alanı

İnselmann ve meslektaşları, Berlin’in yaklaşık 130 km kuzeyinde bulunan Tollense Vadisi arkeolojik alanından çıkarılan 54 tunç ve çakmaktaşı ok ucunu inceledi.

Günümüzde bu alan sakin bir nehir kenarı tarlası olarak görünüyor, ancak 2011’de araştırmacılar, MÖ 1250 civarında yaklaşık 2.000 kişinin her iki tarafta çatıştığı bu alanın antik bir savaş alanı olduğunu fark ettiler.

Bu kadar büyük bir çatışmaya katılan insan sayısı beklenmedikti ve bu büyüklükte başka bir savaş izi Avrupa’da o dönemde bulunamadı.

Arkeologlar, ölüm sayısının 750 ile 1.000 kişi arasında olduğunu düşünüyor. Binlerce insan kemiğinden en az 150 kişinin kalıntıları tanımlandı – çoğu 20 ile 40 yaşları arasında genç erkeklerdi, fakat iki kadın da bulunuyordu.

Kazılar sırasında ahşap sopalar ve ok uçları ortaya çıkarılmasına rağmen, henüz hiçbir kılıç bulunamadı; ancak bazı kafataslarında kılıç kullanımını gösteren kesik izleri var.

Son çalışmadaki ok uçlarından biri, bir kafatasına saplanmış halde bulundu. Ayrıca, en az beş atın kemiklerinin bulunması, bazı savaşçıların muhtemelen savaşa at sırtında katıldığını gösteriyor.

Ok uçları, Tollense Vadisi’nde neler olduğuna dair neredeyse en başından beri öğrenilenlerin anahtarı oldu. İnsan kalıntıları ve eski silah parçaları—mızrak uçları, ok uçları ve bronz bıçaklar—1980’lerden beri burada bulunuyor. Ancak, erken dönem araştırmacıları, bu alanın antik bir savaş alanı olduğundan emin değildi, ta ki metal dedektörüyle çalışan bir ekip üyesi, bir kutu dolusu bronz ok ucunu onlara gösterene kadar, diye hatırlıyor Göttingen’deki Georg August Üniversitesi’nden arkeolog Thomas Terberger. Terberger, neredeyse 20 yıl önce burada kazılar yaptı ve yeni çalışmanın ortak yazarlarından biri.

“Bunun bir dönüm noktası olduğunu, kesin delil olduğunu hemen anladım” diyor. “Bugün, yay ve okun çatışmada en önemli silahlar olduğunu biliyoruz.”

Son araştırma, Tollense Vadisi’ndeki ok uçlarını Avrupa genelindeki 4.700’den fazla çağdaş ok ucu ile karşılaştırıyor. Bunların çoğu, şimdiki Mecklenburg-Batı Pomeranya bölgesinde bulunan diğer ok uçlarına benziyor.

Ancak bazı ok uçlarının ayırt edici şekilleri var—örneğin dörtgen tabanlar ve kancalar—bu da muhtemelen bunların günümüz Almanya’sındaki Bavyera’da ya da Çekya’daki Moravya’da yapıldığını gösteriyor.

Böyle ok uçları, yerel mezarlarda sunular arasında bulunmadığı için, bu okların ticaret yoluyla edinilmediği, güneyli savaşçıların bu okları savaşa getirmiş olabilecekleri anlamına geliyor.

Tollense Vadisi savaş alanında “Weltzin 20” alanı adı verilen bir kazıda 90 kişinin kalıntıları ortaya çıkarıldı. C: S. Sauer

Yereller ve Yabancılar

Daha önce savaşçıların nereden geldiğini anlamak için kemiklerindeki izotoplar kullanılmıştı. İzotoplar, bir kişinin nerede yaşadığını ve ne yediğini ortaya çıkaran kimyasal izler.

Ok ucu sonuçları, Tollense Vadisi’nden bazı insan kalıntılarındaki izotopların güney bölgelerle bağlantılı olduğunu öne süren 2016 tarihli bir çalışma ile de uyumlu.

Aksine, 2020 tarihli bir izotop çalışması, yalnızca yerel halkın savaşa katıldığını öne sürmüştü. Ancak bu çalışma yanıltıcı olabilir, çünkü sadece az sayıda kalıntıyı incelemişti, diyor analizleri yürüten Mainz Üniversitesi’nden antropolog ve popülasyon genetikçisi Joachim Burger; ve son çalışmayı “heyecan verici” olarak nitelendiriyor.

Tollense Vadisi’ndeki nehir yatağından çıkarılan bazı tunç eserler, aynı dönemde Güney Almanya ve Doğu Fransa’da bulunan nesnelerle eşleşiyor ve hikayeyi daha da karmaşıklaştırıyor.

Çalışmaya dahil olmayan ve antik savaşlar konusunda uzman olan University College Dublin’den arkeolog Barry Molloy, araştırmacıların detaylara gösterdiği özeni etkileyici buluyor.

“Çoğu zaman insanlar büyük soruları genetik ya da izotoplar gibi popüler yaklaşımlarla çözmeye çalışır” diyor. “Ama bu, eski usul arkeolojik çalışma ve bence gerçekten ikna edici bir hikaye sunuyor.”

Terberger’e göre, güneyli savaşçıların çatışmaya katıldığına dair artan kanıtlar, çatışmanın doğasını anlama konusunda önemli. Terberger ayrıca, bu kadar büyük orduların toplumlarının örgütlenmelerine nasıl yansımış olabileceğiyle de ilgileniyor. Almanya’nın diğer bölgelerindeki mezar alanlarından elde edilen kanıtlar, “savaşçıların” bu dönemde sosyal bir sınıf olarak zaten ortaya çıktığını gösteriyor ve bu dönemde birçok tepe kalesinin inşa edilmesi, giderek daha fazla katmanlı toplumların savaşlara yol açmış olabileceğini işaret ediyor.

 

Tollense Vadisi’nden ok uçları. C: Leif Inselmann, Joachim Krüger, Sabine Suhr, Jana Dräger

Tunç Çağı Savaşları

Antik savaş alanı keşfedilene kadar, birçok akademisyen Tunç Çağı’nın büyük ölçüde barışçıl olduğunu ve ticaretin kültürel gelişim için en önemli faktör olduğunu varsaymıştı.

Ancak Tollense Vadisi’ndeki keşifler, “şiddetli büyük çatışmaların Tunç Çağı yaşamının bir parçası olduğunu” gösteriyor, diyor Terberger.

Bu dönemde Avrupa, muhtemelen bu tür çatışmalara katkıda bulunan önemli kültürel değişimlerden geçiyordu—ve Terberger, bunun izlerini Urnfield Kültürü çalışmasında görüyor. Urnfield Kültürü, bu dönemde Orta Avrupa’nın büyük kısmını işgal etmişti ve bunlar belki de herhangi bir yabancı savaşçının kökeni olabilir.

“Urnfield Kültürü’ne geçiş, MÖ 13. yüzyılda büyük dini ve siyasi değişimlerle gerçekleşti ve o dönemde toplumun dönüşümü beklenenden daha şiddetliydi” diyor.

Inselmann, Almanya’da bu dönemden kalan diğer arkeolojik alanların, öncekinden daha fazla sayıda ok ucu barındırdığını ve bu durumun da şiddetli çatışmaların daha sık hale geldiğini gösterdiğini ekliyor.

Nedenleri bilinmiyor, ancak bu, yaklaşık aynı dönemde Akdeniz’deki imparatorlukların iklim, hastalık ve diğer baskılar nedeniyle çöktüğü “Geç Tunç Çağı Çöküşü” ile aynı döneme denk geliyor; benzer toplumsal sorunlar Avrupa’nın bazı bölgelerini de etkilemiş olabilir.

Birçok arkeolog, Avrupa’da Tunç Çağı’nda savaşların sıklıkla yaşandığını düşünüyor, çünkü o dönemde Almanya ve Britanya’da genellikle tepelerin üzerine inşa edilen birçok tahkimat yapılmış ve bunlar büyük orduların savunmasını gerektirmişti.

“Bu dönemde büyük ordular gerektiren yerleşim yerlerinin inşa edilmesi giderek daha yaygın hale geliyor gibi görünüyor” diyor Molloy. “Ve aynı zamanda büyük orduların savaşmasına olanak tanıyan askeri teknoloji ortaya çıkıyor.”

National Geographic. 23 Eylül 2024.

Makale: Inselmann, L., Krüger, J., Schopper, F., Rahmstorf, L., & Terberger, T. (2024).

 

 

 

Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >