Blog

Caligula, kendi adamları tarafından o kadar nefret ediliyordu ki, MS 41’de ona suikast düzenlediler, ancak kötü şöhreti, Roma imparatorunu tasvir eden sanat eserlerine yansımıyor. C: Wikimedia Commons

Cinayet? Evet. Ensest? Belki. Siyasi iktidarın acımasızca uygulanması mı? Kesinlikle. Kötü şöhretli imparatorlar listesinde, Roma İmparatorluğu’nun üçüncü imparatoru olarak hükümdarlığı, onu dünyanın en nefret edilen ve hatırlanan hükümdarlarından oluşan küçük bir kulübün üyesi haline getiren Caligula’ya çok az kişi yaklaşabilir.

Peki Caligula gerçekten o kadar kötü müydü?

British Columbia Üniversitesi’nde fahri profesör olan ve “Caligula: Gücün Kötüye Kullanılması” kitabının ve kötü şöhretli hükümdar hakkındaki diğer araştırmaların yazarı Anthony A. Barrett, “O korkunç bir imparatordu. Ama kötüyü abartılı, gülünç davranışlar anlamında kullanırsak o kadar da kötü değildi.” diyor.

Genç Roma imparatorunun kötü itibarını nasıl kazandığını ve kısa, acımasız hükümdarlığının neden yeniden düşünmeye değer olabileceğini burada bulabilirsiniz:

Caligula kimdi?

Gaius Julius Caesar Germanicus, Roma’nın en saygın liderlerinden biri olan general Germanicus’un oğluydu. Ancak çocukluğunda kendisine takılan isimle Caligula (“küçük çizme”), babasının liderlik becerilerini miras almamıştı.

Bunun yerine, babasının zamansız ölümünün ardından Caligula, çocukluğunun çoğunu sürgünde geçirdi ve kendisini ve ailesini dışlayan paranoyak imparator Tiberius’un huzursuz himayesi altında Roma’ya döndü. Tiberius MS 37’de öldüğünde 24 yaşındaki Caligula, Roma’nın bir sonraki imparatoru oldu.

Daha sonra yaşananlar ise efsaneleşti: Zulüm, aşırılık, kapris ve siyasi çekişmelerle karakterize edilen bir yönetim. Ancak Barrett, ilk başta genç imparatorun saygın babasının izinden gidecekmiş gibi göründüğünü söylüyor. “Kimse onun hakkında hiçbir şey bilmiyordu. Muhtemelen onu kontrol edebileceklerini düşünüyorlardı.” Genç, çekici ve görünüşte yetenekli olan Caligula, hükümdarlığına makul bir şekilde başladı.

Zihinsel sorunlar?

Ama sonra işler değişti. Saltanatının yaklaşık altıncı ayında imparatorun tavrı değişti. Bazı tarihçiler kişilik değişimini ciddi bir hastalığa bağlıyor. Ancak Barrett’a göre durum daha basit; balayı bitmişti ve baskı artıyordu.

Barrett, imparator olmanın idari ve siyasi yüklerinin gerçekliği netleştikten sonra, olgunlaşmamış ve hazırlıksız liderin unvanını hak etmek için mücadele ettiğine inanıyor. Hem halkının hem de Senato’nun güvenini koruyacak eğitimden ve siyasi becerilerden yoksun olan Caligula, bocalamaya başladı.

Çok geçmeden Caligula düşmanlarına saldırıyor, pahalı ve tedbirsiz askeri seferler talep ediyor, hatta karısının ölüm emrini veriyordu. Hedonist imparatorun kendi kız kardeşleri Julia Livilla ve Genç Agrippina (İmparator Nero’nun gelecekteki annesi) ile cinsel ilişkiye girdiğine dair söylentiler dolaşıyordu. Caligula, perde arkasında kendi saltanatına karşı planlar yapıldığını keşfettikten sonra onları sürgüne gönderdi. Tartışmalara yol açtı, Senato’yu kışkırttı ve aşağıladı, sağa sola suikastlar emretti.

Bu kaprisli davranış ve fiziksel olarak yetersiz gladyatörleri spor amacıyla vahşi hayvanlarla karşı karşıya getirmek gibi suçlamalar, Caligula’nın bir tür duygudurum bozukluğu ya da akıl hastalığından muzdarip olduğu yönündeki spekülasyonları uzun süre alevlendirdi. Geriye dönük teşhisler epileptik psikozdan ensefalite kadar her şeyi kapsıyor.

Ancak Barrett, Caligula’nın aklı başında olduğunu düşünüyor; bu da onun sıradan vahşetine daha da kötü bir ışık tutuyor.

Barrett, Caligula’nın sonuna kadar rasyonel kararlar verdiğini ve onu dengesiz bir Hitler figüründen ziyade Joseph Stalin’e benzettiğini söylüyor: “Gerçekliği fanteziden ayırt edebiliyordu.” Ancak hükümdarın gerçekliği mutlak güce yayılmış bir gerçeklikti— yani stratejik olarak ve kendi isteğiyle kullandığı bir ayrıcalık.

On İki Caesar’ın Yaşamı eseriyle tanınan antik tarihçi Suetonius, “O, şehre girdiğinde, senato ve kalabalığın oy birliğiyle tam ve mutlak güç bir anda onun eline geçti.” diyor. Ancak ilk andan itibaren Caligula’nın imparatorluk gücü binlerce hayvan kurbanının kanıyla yıkanmıştı. Suetonius, “Halkın sevinci o kadar büyüktü ki, sonraki üç ay içinde… yüz altmış binden fazla hayvanın kurban olarak katledildiği söyleniyor.”

Güvenilir kaynaklar?

Barrett, bu aşırılıklara rağmen Caligula’nın çağdaşlarının anlattıklarını sorgulamanın önemli olduğunu söylüyor. Caligula’nın çağdaşlarının çalışmaları siyasi düşmanları tarafından bilgilendirildi ve söylentilerle çarpıtıldı.

Zamanının en güvenilir tarihçisi Tacitus, Caligula hakkında yazmıştı ama ne yazık ki eseri günümüze ulaşamadı. Suetonius ve çağdaşı Cassius Dio’yu, güç durumdaki imparator hakkında bilgi edinmek isteyen bulvar gazetesi muhabirlerine benzeten Barrett, geriye kalan kayıtların imparator hakkında “gülünç ve absürt” anlatımlar içerdiğini söylüyor.

Caligula’nın davranışı kesinlikle zalimceydi ama muhtemelen Dio ve Suetonius’un sizi inanacağından biraz daha az ilginçti. Caligula’nın geniş çapta bildirilen kendisine bir tanrı gibi davranılması yönündeki taleplerini ele alalım. Bu, Roma’nın sözde “imparatorluk kültünü” tanımak zorunda kalan Roma kolonilerinde standart uygulama olurdu. Ancak Barrett, Roma’da ve hatta İtalya’da benzer bir talebi destekleyecek sikke gibi bir kanıtın bulunmadığını söylüyor.

Bir de atını konsül yapmak gibi meşhur bir hikaye var; ancak bu hiçbir zaman gerçekleşmedi. Barrett bu olayı sinir bozucu bir imparatorun senatodaki düşmanlarıyla dalga geçmesine atfediyor; bu düşmanlar o kadar beceriksizdi ki, kolaylıkla yerlerine bir hayvan konabilirdi.

Kötü şöhret?

Ancak Caligula kendisine atfedilen en çirkin istismarlara hiçbir zaman girişmemiş olsa bile, onun aşırı büyütülen ve son derece uzun süren kötü itibarı olduğu gerçeği varlığını sürdürüyor. Yaklaşık iki bin yıl önce hükümdarlığı dört yıldan az süren bir adamın süregelen kötü şöhretinin nedeni ne olabilir?

Barrett, “İnsanlar kötüleri sever” diyor ve Caligula, kişisel karizması ve çağdaşları arasındaki inatçı düşmanlığın birleşimi sayesinde süregelen bir şöhrete sahip. Barrett’a göre başka bir faktör daha var: Zamanın akışı. Başarılarının üzerinden çok uzun yıllar geçtiği için Barrett şöyle diyor: “Caligula artık bize o kadar yabancı ki, onun kötülüğünün keyfini rahat bir vicdanla çıkarabiliyoruz.”

National Geographic. 2 Nisan 2024.

Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >