Blog
Dinozorları Yok Eden Asteroit, Modern Yılanlara Hayat Vermiş
Yaşayan tüm yılanlar, Kretase Çağı’nın sonunda dinozorları ve diğer canlıları yok eden asteroit çarpmasından kurtulan bir avuç türden evrimleşti.
Yapılan araştırma, yaşayan tüm yılanların, Kretase Çağı’nın sonunda dinozorları ve diğer birçok canlıyı yok eden dev asteroit çarpmasından kurtulan bir avuç türden evrimleştiğini gösteriyor. Yazarlar, bu yıkıcı olayın, yılanların daha önce rakipleri tarafından doldurulmuş yeni ekolojik ortamlarda çeşitlenmesini sağlayan bir ‘yaratıcı yıkım’ biçimi oluşturduğunu söylüyor.
Nature Communications’da yayınlanan araştırma, günümüzde yaklaşık 4000 canlı türü bulunan yılanların, dünya dışı bir etkinin dinozorları ve gezegendeki diğer türlerin birçoğunu yok ettiği zaman çeşitlenmeye başladığını gösteriyor.
Cambridge’den, Bristol ve Almanya’dan bilim insanları da dahil olmak üzere Bath Üniversitesi’ndeki bilim insanları tarafından yürütülen araştırma, yılanların evrimini canlandırmak için fosilleri kullandı ve modern yılanlar arasındaki genetik farklılıkları inceledi. Yapılan incelemeler, modern yılanların evrimleştiği zamanı belirlemeye yardımcı oldu.
Elde ettikleri sonuçlar, yaşayan tüm yılanların 66 milyon yıl önce, dinozorların soyunu tükenmesine yol açan asteroit çarpmasından kurtulan bir avuç türün izini taşıdığını gösteriyor.
(120 Milyon Yıllık Dört Ayaklı Yılan Fosili Bulundu)
Yazarlar, yılanların yeraltına sığınabilmelerinin ve yiyecek olmadan uzun süre yaşayabilmelerinin, çarpmanın yıkıcı etkilerinden kurtulmalarına yardımcı olduğunu düşünüyor. Kretase yılanları ve dinozorlar dahil olmak üzere rakiplerinin neslinin tükenmesi, yılanların yeni ekolojik konumlara, yaşama habitatlara ve kıtalara geçiş yapmasını sağladı.
Yılanlar böylece çeşitlenmeye başladı: Engerekler, kobralar, pitonlar ve boalar gibi soylar üreterek yeni habitatlardan ve yeni avlardan yararlandı. Modern yılan çeşitliliği, ağaç yılanları, deniz yılanları, zehirli engerekler, kobralar, boalar ve pitonlar gibi devasa boğucu yılanlar da dahil olmak üzere, dinozorların yok olmasından sonra ortaya çıktı.
Ayrıca fosiller, Kretase soylarının yok olması ve boyları 10 metreye kadar uzanan dev deniz yılanları da dahil yeni grupların ortaya çıkması nedeniyle daha sonradan yılan omurgasının şeklinde de değişiklik yaşandığını gösteriyor.
Almanya’nın Friedrich-Alexander-Universität Erlangen-Nürnberg’de (FAU) çalışan başyazar ve yeni Bath mezunu Dr. Catherine Klein, “Oldukça dikkate değer bir olay çünkü sadece diğer birçok hayvanı yok eden soy tükenmesinden kurtulmakla kalmıyorlar, aynı zamanda birkaç milyon yıl içinde yeni yollar bularak habitatlarında değişiklik yapıyorlar.” diyor.
Ayrıca araştırma, yılanların bu süre zarfında dünyaya yayılmaya başladığını gösteriyor. Yaşayan yılanların atası muhtemelen Güney Yarımküre’de bir yerde yaşamış olsa da yılanlar, astreoit çarpmasından sonra ilk olarak Asya’ya yayılmış gibi görünüyor.
Bath Üniversitesi’ndeki Milner Evrim Merkezi’nden ve yazışmadan sorumlu yazar Dr. Nick Longrich, “Araştırmamız, soy tükenmesinin bir ‘yaratıcı yıkım’ biçimi olduğunu gösteriyor. Eski türleri yok ederek, hayatta kalanların ekosistemdeki boşluklardan yeni yaşam tarzlarını ve habitatlarını deneyerek yararlanmasına izin veren bir yıkım.”
“Bu görünüşe göre evrimin genel bir özelliği: En deneysel ve yenilikçi gördüğümüz büyük yok oluşlardan hemen sonraki dönemler.”
“Biyolojik çeşitliliğin yıkımı, yeni şeylerin oluşmasını ve yeni topraklara yayılmayı sağlar. Sonuç olarak hayat eskisinden daha çeşitli hale gelir.” diyor.
Ayrıca araştırmada, dünyanın sıcak bir ‘Sera Toprağı’ndan, kutuplarda buzulların oluştuğu ve Buzul Çağı’nın başlangıcına işaret eden soğuk bir ‘Buzul’ iklimine kaydığı ikinci büyük çeşitlenme olayına dair kanıtlar bulundu.
Yılanların evriminde görülen, evrimsel değişimi yönlendirmede felaketlerin (şiddetli, hızlı ve küresel çevresel bozulmaların) kilit rol oynadığına işaret ediyor.
University of Bath. 14 Eylül 2021.
Makale: Klein, C. G., Pisani, D., Field, D. J., Lakin, R., Wills, M. A., & Longrich, N. R. (2021). Evolution and dispersal of snakes across the Cretaceous-Paleogene mass extinction. Nature Communications, 12(1), 1-9.
www.arkeofili.com -Yazar: Elifnur Bingöl
Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >