Blog

Gübrenin biriktiği kulübenin dışındaki alanda oturan bir kişiyi gösteren Epipaleolitik kulübenin canlandırması.

Connecticut Üniversitesi’nden antropolog Alexia Smith ve meslektaşlarının sonuçlarını elde etmek için araştırdıkları bu örnekler, dışkılardı. Araştırmacılar, eski dışkıları, daha yeni dışkı kontaminantlarından korumak ve bunları ölçmek için yeni yöntemler kullandılar.

Araştırmacılar, “Yakın zamana kadar, tam teşekküllü hayvan evcilleştirmesi ve güdülmesinden önce, hayvan bakımıyla ilgili en erken deneyleri incelemeye olanak sağlayacak bir yöntem bulmak zordu.” diyor.

Bu bölgeyle ilgili araştırmalar, tahılları evcilleştirmemizi 11.500 yıl kadar erken bir tarihe yerleştirdi. Ardından bir dizi başka ürün daha evcilleştirilmişti. Yaklaşık 10.000 yıl öncesine kadar, Çanak Çömlek Öncesi Neolitik B (PPNB) olarak adlandırılan bir kültür sırasında hayvanların evcilleştirilmesine dair açık kanıtlar yoktu.

“Genel anlayış, ilk önce ekimin başladığı, bunun insanları toprağa bağladığı ve bunun ardından sürü gütmenin geldiği yönündeydi. Burada özetlenen araştırma, bu sıralama ile ilgili soruları gündeme getiriyor.”

Smith ve meslektaşları, dışkı içeren, tekrarlanan ve değişen faaliyetlerin korunmuş kalıntılarından bir zaman çizelgesi oluşturdular.

Dışkıları yakıt olarak kullanmak gibi bazı faaliyetler, konutların zeminlerini hizalamak için dışkı kullanımı gibi daha net kullanım izleri bıraktı.

Abu Hureyra’dan gelen arkeolojik tortunun fotoğrafı, 1970’lerin başlarında tohumlar ve odun kömürü de dahil olmak üzere kömürleşmiş organik kalıntıları çıkarmak için yüzdürme tekniği kullanıldı.

Araştırmacılar, Epipaleolitik dönemin (Günümüzden önce 13.300 ila 12.800) ilk bölümünün düşük izole dışkılara sahip olduğunu ve neredeyse hiç birikim olmadığını buldular, bu da avcı-toplayıcılar ve canlı hayvanlar arasında çok fazla etkileşim olmadığını düşündürdü.

Ancak Epipaleolitik dönemin (Günümüzden önce 12.800 ila 12.300) ikinci bölümünde mimaride daha dayanıklı konutlara yönelik çarpıcı bir değişime paralel olarak, ateş çukurlarıyla ilişkili bir dışkı artışı ve yerleşimcilerin evlerinin hemen dışındaki bir çalışma alanının yakınında başka birçok dışkı birikimi vardı.

Sferülitlerin bolluğu ve yakılan aşırı gübre, az sayıda hayvanın sahada tutulduğunu ve bakıldığını gösteriyor. Araştırmacılar, bu insanlar için odun ateşini desteklemek adına gübreyi yakıt olarak kullanmanın fazla gübreden kurtulmanın uygun bir yolu olduğundan şüpheleniyorlar.

Araştırmacılar ayrıca, bu avcı-toplayıcıların ana avı olan ceylanların varlığındaki değişkenliği telafi etmek için hayvanların muhtemelen canlı et deposu olarak hizmet ettiğini öne sürüyorlar. Bu, avcı-toplayıcıların yıl boyunca aynı alanı iskan etmelerini daha sağlıyor olmalıydı.

Bu bulgular, bölgenin fauna kayıtlarında artan yaban koyunu ve yaban öküzü oranlarıyla da örtüşüyor.

Abu Hureyra’dan yapılan gözlemler, Epipaleolitik dönemde (Günümüzden 12.800 ila 12.300 yıl önce) arasında avcı-toplayıcı bir yaşam tarzı yaşamaya devam eden insanlar tarafından küçük ölçekli yerinde hayvan beslediğini gösteriyor.

“Az sayıda hayvanı konutların hemen dışında beslemek, Güneybatı Asya ve ötesinde avcılıktan hayvancılığa erken geçişin bir parçası olarak insanlar tarafından kullanılan ortak bir strateji gibi görünüyor. Bu, bu tür bir eğilimin en erken oluşumunu işaret ediyor ve erken hayvan bakımının daha sonra gelişmek yerine, erken yetiştirmeden önce mi yoksa onunla birlikte mi gerçekleştiği sorularını gündeme getiriyor.”

Neolitik evre 2A’da (Günümüzde 10.600 yıl önce), hayvan otlatmanın belirgin izleri var. Bu dönemde, gübrenin alçı zeminlerde kullanılması, artık Güneybatı Asya’da oldukça yaygın bir uygulama.

Araştırmacılar, “Burada sunulan veriler, Epipaleolitik 1B evresi sırasında erken, kısa vadeli, yerinde hayvan bakımından, Neolitik 2B sırasında tam ölçekli, konut dışı hayvancılığa geçişi işaret ediyor.” diyor.

Araştırmacılar, geviş getiren otçullar olmanın ötesinde, hangi hayvanların tutulduğunu tam olarak belirlemek için yeterli kanıta sahip değiller.

Ceylanlar çok sayıdayken ve genellikle aynı alanda tekrar tekrar dışkılıyor ve toplanması kolay gübre yığınları oluşturuyor olmalıydı, ancak özellikle erkekler çok agresif olabilirdi.

Daha kolay bir alternatif yaban koyunu olurdu. Önceki çalışmalar, 10.600 yıl önce insan yerleşimleriyle ilişkili koyun kemikleri buldu.

“Erkek hiyerarşisine dayanan sabit üyeli sürülere sahip yaban koyunlarının davranışları, onları ceylandan çok daha uygun hale getirerek evcilleştirme için gerekli bir öncül koşulları sağlamış olabilir.”

Science Alert. 15 Eylül 2022.

Makale: Alexia Smith et al. (2022).