Blog
İndus Vadisi Uygarlığı Hakkında Her Şey
Saf bir medeniyet, yerli olarak veya diğer medeniyetlerden bağımsız olarak ortaya çıkan bir medeniyettir.
Kibar Cesur - www.arkeofili.com
İndus Vadisi Uygarlığı, insanlık tarihinin en eski uygarlıklarından biriydi ve yaklaşık 5.000 yıl önce Hindistan alt kıtasında ortaya çıktı. Yani kabaca eski Mısır’ın ortaya çıkışı ile aynı zamanda ve Mezopotamya’nın en eski Sümer şehirlerinden yaklaşık 1.000 yıl sonra. İndus Vadisi Uygarlığı, MÖ 2600 ile MÖ 1900 yılları arasında yaklaşık 700 yıl boyunca gelişti.
İndus Vadisi Uygarlığının büyük yerleşim yeri Mohenjo-Daro’nun şu anda Pakistan’ın Sindh eyaletinde bulunan bir fotoğrafı. Yerleşim, MÖ 19. yüzyılda terk edildi. C: Wikimedia Commons
Nebraska-Lincoln Üniversitesi’nde antropolog olan William Belcher, “Saraswati veya Harappa medeniyeti olarak da adlandırılan İndus Vadisi Uygarlığı, gezegenimizin ‘saf’ medeniyetlerinden biri.” diyor.
Saf bir medeniyet, yerli olarak veya diğer medeniyetlerden bağımsız olarak ortaya çıkan bir medeniyettir. Daha spesifik olarak, işgal olmadan ve başka bir yerleşik toplum ile kültürel değişim veya göç olmadan kendi başına gelişen bir toplumdur.
Genel olarak, arkeologlar ve tarihçiler tarafından tanınan altı saf medeniyet şu bölgelerde yer alıyor: Mısır, Mezopotamya, Çin, Mezoamerika (Meksika ve Orta Amerika’nın bazı kısımlarını içerir), And bölgesi ve İndus Vadisi. Bu uygarlıklar farklı zamanlarda ortaya çıktı – bunların en eskisi olan Mezopotamya, yaklaşık 6.000 yıl önce ortaya çıkarken, en eski And uygarlığı olan Chavin, MÖ yaklaşık 900’de gelişti.
İndus Vadisi Medeniyeti Haritası
İndus Vadisi Uygarlığı, adını Asya’nın en uzun nehirlerinden biri olan İndus Nehrinden alıyor. İndus Vadisi Uygarlığının Mohenjo-Daro, Kot Diji ve Chanhu-Daro gibi büyük ve iyi planlanmış şehirlerinin çoğu İndus Nehri boyunca yer alıyordu. Bu nehir batı Tibet dağlarından, Pakistan’ın modern şehri Karaçi yakınlarındaki Arap Denizi’ne boşalmadan önce Keşmir bölgesinden ve güneybatıya doğru akıyor.
Bu harita, Rakhigarhi (mavi), diğer önemli IVC sahalarının (kırmızı) ve diğer arkeolojik kültürlerden (diğer renkler) kuzeydeki ve batıdaki sahaların konumunu gösteren Indus Vadisi Medeniyetinin (IVC) coğrafi aralığını gösteriyor. C: Vasant Shinde / Deccan College Post Graduate and Research Institute
Diğer İndus Vadisi Uygarlığı şehirleri, Ghaggar-Hakra, Sutlej, Jhelum, Chenab ve Ravi nehirleri gibi farklı büyük nehirlerin yanında veya nehirler arasındaki alüvyon taşkın yataklarında bulunuyordu. Bugün, bu bölgenin çoğu, şu anda Pakistan olan yerde “beş nehrin ülkesi” olarak tercüme edilen Pencap bölgesinin bir parçası. Diğer İndus Vadisi Uygarlığı şehirleri kuzeybatı Hindistan’da bulunuyor ve birkaç ek şehir kuzeydoğu Afganistan’da, kalay ve mavi metamorfik bir kaya olan lapis lazuli’nin çıkarıldığı arkeolojik alanların yakınında yer alıyor.
Belcher, “İndus Vadisi Uygarlığı yaklaşık 1 milyon kilometrekareyi kapsıyor ve kuzeybatı Hindistan, Pakistan ve Afganistan’ın bazı bölgelerine yayılıyor. Bu gerçekten onu coğrafi kapsam açısından en büyük ‘Eski Dünya’ medeniyetlerinden biri haline getiriyor.”diyor.
İndus Vadisi Uygarlığı şehirleri, sofistike kentsel planlama ile karakterize ve su kontrol sistemlerini ve ızgara odaklı mahalleleri, son derece önemli yönlere yerleştirilmiş yollar ve sokakları içeriyordu. Yolların çoğu, ayrıntılı drenaj sistemleriyle pişmiş tuğla ile döşeli geniş caddelerdi. Belcher, arkeologların bu şehirlerdeki sakinlerin tam sayısını bilmemelerine rağmen, Mohenjo-Daro ve Harappa gibi daha büyük şehir merkezlerinin 30.000 ila 40.000 veya muhtemelen daha fazla insana sahip olabileceğini söylüyor.
İndis Vadisi Medeniyetinin Keşfi
Belcher, “İndus Vadisi Uygarlığı, ilk olarak 1820’lerin ortalarında İngiliz subay-arkeologların çalışmalarıyla dünyanın dikkatini çekti.” diyor.
Bunlardan ilki, Dünya Tarihi Ansiklopedisi’ne göre, Charles Masson takma adıyla giden biriydi (gerçek adı James Lewis’ti). Masson, 1827’de İngiliz ordusunu terk eden ve daha sonra Pencap bölgesinde dolaşan bir topçu askeriydi. Hevesli bir sikke koleksiyoncusuydu ve sikke arayarak eski Hint arkeolojik alanlarını kazdı. Seyahatleri, 1829’da onu günümüz Pakistan’ındaki İndus şehri Harappa’ya götürdü ve burada sikke ve diğer eserleri aradı. Şehrin çoğu o zamana kadar gömülüydü, ancak Masson, çizimler de dahil olmak üzere alan notlarında şehrin kalıntılarının bir kaydını yaptı. Masson’un şehrin kaç yaşında olduğu veya kimin inşa ettiği hakkında hiçbir fikri yoktu – dolayısıyla Büyük İskender’e atfetti.
Dört dağ keçisi ile süslenmiş bir İndus Vadisi Uygarlığı seramik kabı, yaklaşık MÖ 2800 ila 2500, Pakistan, muhtemelen Ketta (Pakistan’da bir şehir).
Birleşik Krallık’a döndüğünde Masson, Hindistan Arkeolojik Yüzey Araştırması’nın başkanı Alexander Cunningham adlı eski bir İngiliz ordusu subayı ve mühendisinin dikkatini çeken “Belucistan, Afganistan ve Pencap’ta Çeşitli Yolculukların Anlatısı” adlı bir kitap yayınladı. Masson’un bulgularıyla teşvik olan Cunningham, 1872 ve 1873’te Harappa’da kazı yaptı ve bulgularının kapsamlı bir yorumunu yazdı, ancak vardığı sonuçların çoğu spekülatif ve yanlıştı.
Örneğin Cunningham, şehrin muhtemelen sadece 1.000 yaşında olduğunu, gerçek yaşı olan MÖ 2600’den çok daha genç olduğunu savundu. Cunningham bu sonucu, yerel sakinlerin bölgenin geleneksel folkloru hakkında ona söylediklerine dayandırdı. Ayrıca, şehrin kökenlerinin muhtemelen Yakın Doğu’dan insanlarla ve Mezopotamya sakinleriyle temastan kaynaklandığını savundu. Cunningham, hala çok tartışılan İndus Vadisi yazısını içeren ünlü Hint mühürlerini keşfeden ve yorum yapan ilk bilim insanı olarak kabul ediliyor.
John Marshall adında bir İngiliz arkeolog, 1904 yılında Hindistan Arkeolojik Yüzey Araştırması’nın direktörü olduğunda Cunningham tarafından başlatılan çalışmaya devam etti. Harappa’da ve daha sonra 1924’te Mohenjo-Daro’da (“Sindhi dilinde “ölüler höyüğü”) yerel halk tarafından dikkatine sunulan bir alanda kazı yaptı. Marshall, Cunningham gibi, uygarlığın muhtemelen sadece 1.000 yaşında olduğunu iddia etti. Ancak, Cunningham’ın aksine, Mohenjo-Daro ve Harappa arkeolojik alanları arasındaki birçok benzerliğe dikkat çeken Marshall, iki şehrin İndus Vadisi Uygarlığı olarak adlandırdığı tek bir kültürü temsil ettiğini kabul etti.
İndus Vadisi Uygarlığı’nın keşfinin ilk duyurusu, Illustrated London News’in 20 Eylül 1924 tarihli sayısında yapıldı. Burada, tuğla binalar, sırlı tuğladan bir tapınak ve mezarlar da dahil olmak üzere İndus Vadisi Uygarlığı’nın ilk görüntülerinden bazıları tasvir edildi.
İndis Vadisi Medeniyetinin Toplumu ve Kültürü
Günümüz arkeolojisi, İndus Vadisi Uygarlığı hakkındaki anlayışımızı iyice geliştirdi, ancak birçok soru devam ediyor. Belcher, “Şu anda binlerce alanımız var. Ancak çok azı ayrıntılı olarak kazıldı.”diyor.
Bu kazı kıtlığına rağmen, analiz edilen birkaç İndus Vadisi arkeolojik alanı, sofistike kentsel planlama ve büyük ölçekli bina projeleri (büyük hamamlar ve çok katlı binalar gibi), karmaşık, kentleşmiş bir toplumun yanı sıra çanak çömlek yapımı, metalurji, taş işçiliği sanatları ve tuğla yapımı da dahil olmak üzere çok sayıda el sanatını ortaya koyuyor.
Gıda üretimi, bu kadar büyük bir nüfus için önemli bir çabaydı ve İndus Vadisi halkı, Belcher’e göre, arpa, buğday, susam ve çeşitli baklagiller de dahil olmak üzere birçok önemli gıda ürününü yetiştirmek için büyük tanklarda su depolamayı içeren bir sulama sistemi kullandı. Pamuk aynı zamanda medeniyetin giyim ve tekstili için önemli bir üründü. İndus Vadisi halkı sığır, manda, domuz, koyun ve keçi gibi evcil hayvanlar yetiştirdi. İndus Vadisi şehirlerinde geyik ve balık gibi eski yabani hayvanların kemiklerinin keşfi, uygarlığın varlığı sırasında avcılık ve balıkçılığın yapıldığının kanıtı.
Bir İndus rahip-kral heykeli. Heykel 17.5 cm boyunda ve sabuntaşından oyulmuş. 1927’de Mohenjo-Daro’da bulundu. Ulusal Müze, Karaçi, Pakistan’da sergileniyor.
İndus Vadisi toplumunun siyasi sistemleri hakkında çok az şey biliniyor, ancak Belcher, kültürel bir elitin büyük ölçekli inşaat projeleri başlatmak için yeterli güç ve otorite ile yönetmiş olabileceğini öne sürüyor. Bununla birlikte, az sayıda ayrıntılı mezar dışında, farklı bir otoriter veya kraliyet sınıfının göstergesi olan kesin tapınaklar veya saraylar keşfedilmedi.
Bununla birlikte, arkeologlar egemen bir sınıfa işaret edebilecek bazı eserler ortaya çıkardılar. Örneğin, 1925’te Mohenjo-Daro’daki kazılar sırasında “rahip-kral” olarak bilinen küçük bir steatit (sabuntaşı) heykelciği bulundu. Bu heykelcik kentin egemen sınıfının bir üyesini temsil ediyor olabilir.
Mohenjo-Daro’nun belki de en ünlü yapısı Büyük Hamam adı verilen yapıydı. Belcher, ritüel amaçlar için inşa edilmiş ortak bir hamam olarak yorumlandığını, ancak gerçek işlevinin bir gizem olarak kaldığını söylüyor. Britannica’ya göre, hamam dikdörtgen şeklinde, 2.4 metre derinliğinde ve 83 metrekare alanı kaplıyordu.
Bazı bilim insanları, tapınakların ve sarayların kanıtlarının eksikliğinin, İndus Vadisi Uygarlığının aslında bir devlet olmadığını, toplumları rızaya dayalı karar alma süreçlerine dayanan bağımsız şehirler topluluğu olduğunu ve sosyal tabakalaşmanın olmadığını öne sürdüğünü iddia ettiler. Ancak, bu bakış açısı tartışılıyor.
Belcher, “Şehirleri yapmak için gereken emek miktarı göz önüne alındığında bundan şüpheliyim” diyor ve ekliyor; “Yerleşimlerin dağılımı, bir devlete veya bir dizi daha küçük şehir devletine sahip olduğumuzu gösteriyor. Bu şehir merkezlerinin planlanması ve mimarisi kesinlikle koordinasyon gerektirirdi.”
Belcher’in belirttiği bir teori, toplumun bir tüccar sınıfı tarafından kontrol edildiğiydi. “Bazı araştırmacılar, toplumun bir tüccar sınıfı tarafından manipüle edilen bir ritüel ve ikonografi sistemi aracılığıyla entegre edildiğinden şüpheleniyor. Bu, bu sınıfın belirli ticaret yollarını ve ticari mal biçimlerini kontrol etmesine izin verdi.”
Belcher, ticaretin İndus Vadisi toplumunda büyük olasılıkla hayati bir rol oynadığını ve Mezopotamya ve Mısır gibi uzak bölgelerle bağlantılı uzun süredir devam eden ticaret ağlarının bulunduğunu söylüyor. Belcher, İndus Vadisi Uygarlığının büyük şehirlerinin çoğunun, birkaç coğrafi ticaret yolunun kavşağında bulunduğunu da sözlerine ekliyor.
Tek boynuzlu at ve yazıtlı bir mühür, yaklaşık MÖ 2000. Pakistan, İndus Vadisi Uygarlığı. Sabuntaşı; genel ölçüleri: 3,5 x 3,6 cm.
İndis Vadisi Yazı Sistemi ve Mühürleri
İndus Vadisi yazı sistemi uzun zamandır büyük bir ilgi, spekülasyon ve bilimsel çalışma kaynağı oldu. Bilim insanları, ilk olarak Cunningham Harappa’da boğalar, filler ve hatta hayali yaratıklar gibi çeşitli hayvan imgelerinin yazılı olduğu birkaç mühür ve küçük, kare şekilli sabuntaşı tabletleri bulduğunda, bunları yazı sistemi ile de karşılaştırdılar. Bu görüntülere her zaman dairelerden, haçlardan, tekerlek benzeri işaretlerden, paralel çizgilerden ve kısmen deşifre edilmiş diğer akıl almaz tasarımlardan oluşan esrarengiz bir yazı eşlik etti. Cunningham’ın keşfinden bu yana, bu mühürler çeşitli İndus Vadisi bölgelerinde bulundu.
Belcher, “Yazı sisteminin logosyllabic (resim-hece yazısı) olduğuna, yani her işaretin bir sesi temsil ettiğine inanıyoruz. Bu, her işaretin bir kelimeyi temsil ettiği logografik yazıdan farklı.” diyor.
Belcher’e göre, şimdiye kadar 400 ila 500 arasında bireysel işaret tespit edildi. “Yazı muhtemelen Yakın Doğu’da olduğu gibi işledi – ekonomik amaçlar için ve mülkiyeti belli etmek için, ancak Yakın Doğu örneklerinden tamamen farklı ve çok fazla evrimleşmiş gibi görünmüyor. Muhtemelen tam bir dilbilgisi veya edebi metin içermiyor.”
İndis Vadisi Medeniyeti Antik DNA
2019 yılında, yaklaşık 5.000 yıllık iskelet kalıntılarının analizi, araştırmacıların İndus Vadisi Uygarlığı’nın bir parçası olan bir kişiden ilk kez antik DNA elde etmelerini sağladı.Cell dergisinde yayınlanan bir araştırmaya göre, bir kadına ait kalıntılar, Yeni Delhi’nin kuzeybatısındaki Rakhigarhi’nin İndus Vadisi bölgesinde bulundu. Bilim insanları kadından eser miktarda DNA dizilediler ve modern Güney Asyalıların DNA’sıyla karşılaştırdılar. Sonuçlar, kadının çoğu modern Hintlinin genetik atası olduğunu ortaya koydu.
Harvard Tıp Okulu’nda bir genetikçi olan ortak araştırmacı David Reich, “Bu bulgu, bugün Güney Asya’daki insanları doğrudan İndus Vadisi Uygarlığı’na bağlıyor.” diyor.
Çalışmada analiz edilen, tipik İndus Vadisi Uygarlığı (IVC) mezar mallarıyla ilişkili olarak gösterilen ve IVC mezarlarının tipik kuzey-güney yönelimini gösteren iskeletin bir fotoğrafı.
Bununla birlikte, iskeletin genomu bir sürpriz yaptı; Modern Güney Asyalılar, Avrasya’da yaşayan bozkır pastoralistlerinin DNA’sını içermesine rağmen, İndus kadınının böyle bir DNA’sı yoktu. Bu, Avrasyalı pastoralistler ve Güney Asyalılar arasındaki karışımın, bugün Hintlilerin bir özelliği olarak, muhtemelen İndus Vadisi Uygarlığı’nın çöküşünden sonra meydana geldiğini gösteriyor. Dahası, bu, İndus Vadisi Uygarlığı’nın muhtemelen Yakın Doğu etkisinden bağımsız olarak ortaya çıktığı fikrini güçlendiriyor, bu da medeniyetlerin muhtemelen bağımsız olarak çiftçilik geliştirdiği anlamına geliyor.
İndis Vadisi Medeniyetinin Çöküşü
MÖ 1900 ile MÖ 1500 yılları arasında, İndus Vadisi şehirleri sürekli olarak terk edildi ve insanlar güneye taşındı. Belcher bunu, İndus Vadisi şehirlerinin sakinlerinin köy temelli bir yaşam tarzına geri döndüğü bir “kentsizleşme” süreci olarak nitelendiriyor. Bu gelişme, on yıllar boyunca çok fazla tartışmaya yol açtı ve kültürün neden terk edildiği ve çöktüğü konusunda çok sayıda teoriyi körükledi. Bazı akademisyenler, ticaret ağlarındaki düşüşün bu terk edilmeye yol açtığını savunurken, diğerleri büyük sellerin bu düşüşte rol oynadığını öne sürdü. Başka bir teori, İndus halkının, şehirlere saldıran ve insanları güneye süren kuzeydeki Hint-Aryan istilacıları tarafından yerinden edildikleri fikrini öne sürüyor. Bir zamanlar popüler olan bu teorinin şimdi yanlış olduğu düşünülüyor.
PNAS'ta 2012 yılında yapılan bir çalışmaya göre modern arkeologlar, iklim değişikliğinin ve nehirlerin seyri ve hacmindeki değişikliğin – İndus halkının büyük ölçüde bağımlı olduğu – muhtemelen medeniyetin çöküşünde en büyük rolü oynadığını öne sürdüler. Bu iklim değişikliği, 4.2k Olayı olarak bilinen, daha kuru ve daha zorlu koşullarda ve önemli bir kuraklıkta ortaya çıktı. Bu olay, bazı bilim insanlarının önerdiği hala tartışmalı bir konu ve Akad İmparatorluğu ve diğer Mezopotamya şehirleri gibi birkaç erken uygarlığın yok oluşuna yol açtığı düşünülüyor.
Ancak, İndus halkı öylece ortadan kaybolmadı. Antik DNA’nın kanıtladığı gibi, Hindistan ve Pakistan’ın modern popülasyonları bu eski insanların genetiğini taşıyor. Belcher, “En ilgi çekici olduğunu düşündüğüm şeylerden biri, İndus Vadisi Uygarlığı’nın hiçbir zaman gerçekten bitmemiş olması.” diyor.
Live Science. 1 Haziran 2022.
Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >