Przewalski atları. C: Pixabay

Köpeklerin insanın en iyi arkadaşı olduğunu söylerler ama atlar da bu ünvanı alabilir.

Atlar bize insanları ve malları taşımak için bir yol verdi – gerçek anlamda “beygir gücü”. Savaşların seyrini değiştirdiler: savaş arabalarını çektiler, süvarileri taşıdılar. Taş Devri mağara ressamlarından “My Little Pony”nin yapımcılarına kadar sanatçılara ilham verdiler. Endüstrideki rolleri makineler lehine azalmış olabilir, ancak sporda, boş zamanlarımızda ve kalplerimizde hâlâ yerlerini koruyorlar. Atlar, en az MÖ 2.000’den beri insan kültürüyle iç içe ve hatta daha öncesinde de belirli insan gruplarıyla ilişkilendiriliyor.

Fransa’daki Toulouse III-Paul Sabatier Üniversitesi’nde moleküler arkeolog olan Ludovic Orlando, “Atlar tarihi değiştiren hayvanlardı.” diyor.

Bugün, Avusturya’nın yüksek adımlı Lipizzan atlarından Budweiser reklamlarındaki Clydesdale yük atlarına ve Kentucky Derby’nin safkanlarına kadar yüzlerce at ırkı var. Farklılıklarına rağmen, bu hayvanların tümü Equus caballus’tur ve eşekler, zebralar ve Orta Asya’daki yabani Przewalski Atları ile modern at ailesine katılır (ancak bazı taksonomistler yabani atlar için Equus ferus adını tercih etse de, Przewalski atlarının sınıflandırması değişebilir).

Equus’a giden evrimsel yol, klasik bir evrim modelini temsil ediyor – ders kitaplarını ve müze sergilerini süsleyen baştan sona belgelenmiş bir tarih. Ancak yakın zamana kadar insanların atları nasıl evcilleştirdiği bir kara kutuydu. Equus caballus’un kemikleri, ister yabani ister evcil olsun, hemen hemen aynı görünüyor, bu nedenle araştırmacılar uzun süredir devam eden bir soruyu yanıtlayamıyorlar: İnsanlar ilk kez nerede ve ne zaman atları evcilleştirdi, iki türü at arabalarına, at yarışlarına ve çok daha fazlasına götürecek bir yolda birbirine bağladı?

Günümüzde atlar sadece ulaşım için değil, aynı zamanda birçok iş için kullanılıyor. C: Pixabay

Bugün, hem eski hem de modern hayvanlara yapılan DNA çalışmasında bir devrim, sorulara cevaplar sağlıyor. Bilim insanları, 2010 yılında Neandertal DNA’sı üzerinde yapılan önemli bir çalışmada kullanılan yaklaşımın aynısını uygulayarak,Equus caballus’un tarihihakkında çok şey öğrendiler. Asya ile Kuzey Amerika arasındaki Bering Boğazı boyunca eski yabani atların nasıl ortak genler paylaştığının izini sürdüler ve Przewalski atının şaşırtıcı tarihini ortaya çıkardılar. Daha modern örneklerle çalışarak, insanlar tarafından yapılan son yönetimin, bir dizi türe özgü özellik eklerken, at genomlarındaki çeşitliliğin çoğunu nasıl ortadan kaldırdığını gözlemlediler.

Ancak bilim insanlarının 250’den fazla eski at genomu analizlerini yayımladığı 2021’in sonlarına kadar, evcilleştirme sorununu yanıtlayacak kadar eski DNA hiçbir zaman yeterince olmamıştı.

Nebraska-Lincoln Üniversitesi’nde hayvan genetikçisi olan Jessica Petersen, “Atların gerçekte nereden geldiği bulmacasında bu büyük parçanın doldurulması harika. Ancak evcilleştirme süreci karmaşık bir olaylar dizisiydi ve daha karmaşık ayrıntıları ortaya çıkarmak zor olacak.” diyor.

Atların evrimi

Fosil kemikleri ve dişleri inceleyen paleontologlar, atların soyunun yaklaşık 50 milyon yıl öncesine, Hyracotherium – namı diğer eohippus, “şafak atı” adlı köpek büyüklüğünde, toynaklı bir hayvana kadar izini sürdüler.

Bildiğimiz şekliyle Equus cinsi ise muhtemelen 4 miliyon ila 4,5 miliyon yıl önceKuzey Amerika olacak kıtada ortaya çıktı. (Bu tarih, en az bir milyon yıl daha sahneye çıkmayacak olan Homo soyundan çok daha öncesi anlamına geliyor).

Geç Pleistosen’de, 11.700 ila 129.000 yıl öncesinde atlar, Bering Kara Köprüsü üzerinden Asya ve Amerika arasında gidip geliyordu. Günümüz evcil atlarına ve yabani Przewalski atlarına giden çizgi, o dönemin ortasında, 35.000 ila 50.000 yıl önce ayrıldı.

Uygur Özerk Bölgesi’ndeki bir kadın mezarında, deriden yapılmış yaklaşık 2.700 yıllık özenli bir at eyeri. C: Patrick Wertmann

Ancak yaklaşık 11.000 yıl önce, Bering Kara Köprüsü son kez sular altında kaldığında, mamutlar ve dev kunduzlar gibi diğer birçok büyük türle birlikte Kuzey Amerika atlarının da nesli tükendi.

California Üniversitesi’nde araştırmacı olarak çalışırken Bering geçişlerini araştıran Cambridge’deki LifeMine Therapeutics’te genetikçi olan Alisa Vershinina, “Kesin bir sebep belirlemek zor olsa da, iklim, avlanma veya ikisinin birleşimi bu yok oluşta bir faktör olmuş olabilir.” diyor.

Erken insanlar etraflarında atları görmüşlerdi ve görkemli hayvanlarla açıkça ilgileniyorlardı: Atlar, batı Avrupa mağara sanatında en sık tasvir edilenhayvanlar oldu. Ancak hayvanları sanatsal ilham için gözlemlemekle onları beygir gücü, ulaşım ve spor için kullanmak arasında büyük bir fark var. İnsan ve atlar arasındaki ilişki ne zaman ve nerede dramatik bir değişime uğradı?

Atlar, insanlar tarafından ahırlara görece geç eklendi. Köpekler 15.000 yıl önce evcilleştirildi; koyunlar, domuzlar ve sığırlar, yaklaşık 8.000 ila 11.000 yıl önce. Ancak atların evcilleştirilmesine dair net kanıtlar, yaklaşık 5.500 yıl öncesine kadar arkeolojik kayıtlarda görünmüyor.

Avrasya’nın dört bir yanında bulunan at kalıntıları, bilim insanlarına ilk evcilleştirme uygulaması için birkaç aday sundu. Örneğin 2018’de bilim insanları günümüz Sibirya’sında donmuş, mumyalanmış bir atbuldular. Yaklaşık 4.600 yıl öncesine tarihlendi. Peki bu ilk evcil atlardan biri olabilir mi?

Günümüz İspanya ve Portekiz’ini içeren yarımada olan İberya umut verici görünüyordu çünkü atlar bölgede son 50.000 yıldır sürekli olarak yaşıyordu ve potansiyel evcilleştirme için uygun olabilirdi.

Ve Doğu Avrupa’nın Hazar Denizi çevresindeki bölümünde arkeologlar, diğer evcil hayvanlarınkilerle birlikte at kalıntılarının ortaya çıktığını fark ettiler. Yaklaşık 6.000 yıl önceki insan mezarları, belki de insan-at ilişkilerinde bir miktar değişikliğe işaret eden, at başları ile süslenmiş gürzler içermeye başladı. Bu alan, bölgede uzun süredir at varlığı nedeniyle de dikkat çekmişti.

Bulgaristan’ın Malomirovo kentinde bulunan bir at binicisinin mezarı. C: Michał Podsiadło

Ancak atların evcilleştirilmesini inceleyen araştırmacıları büyüleyen arkeolojik alan, günümüz Kazakistan’ında Hazar’ın yaklaşık 1.600 km kuzeybatısındaki Botai’deki MÖ 3500’e tarihlenen bir yerleşimyeriydi.

Exeter Üniversitesi’nden zooarkeolog Alan Outram, Botai’deki insanların diyetinin “tamamen atlara odaklanmış” göründüğünü söylüyor. Birkaç köpek kemiğinin yanı sıra, alandaki insan dışı kalıntıların çoğunu at kemikleri oluşturuyor. Sürüleri tutmuş olabilecek çitlerle çevrili bahçeleredair kanıtlar var. Bazı kafatasları, baltaya benzer bir aletle öldürüldüğünü ima ediyor ve bazı at dişleri, sanki dizginlenmiş gibi “gem aşınması” sergiliyor. Çanak çömlek parçaları, araştırmacıların tereyağı, yoğurt veya peynir olarak tüketilmiş olabileceğini söylediği kısrak sütünün kimyasal izlerini içeriyor.

Bununla birlikte, bu arkeolojik alanın önemi hararetle tartışılıyor. Botai sakinlerinin atları tamamen evcilleştirdiğini doğrulamanın hiçbir yolu yok. Outram, Botai halklarının atlara bir şekilde modern ren geyiği çobanlarının hayvanlarını kullandıkları gibi davrandığından şüpheleniyor: Atları et ve süt için el altında tutmuş olabilirler ve hatta belki birkaçını diğerlerini gütmek için sürmüş olabilirler. Ancak muhtemelen üremeyi yönetmiyorlardı veya hayvanları nakliye hayvanları olarak yoğun bir şekilde kullanmıyorlardı.

Ve yeterince Antik DNA olmadan, bunların insanlar tarafından yönetilen çiftlik hayvanları olarak dünyaya yayılan atlar olduğundan emin olmanın hiçbir yolu yoktu.

Ardından Orlando, Outram ve meslektaşları, yaklaşık 42.800 yıl öncesinden 18 modern türe kadar uzanan geniş bir at genomu setini analiz ederek bulguları 2018’de Science dergisinde yayınladılar. Sonuç: Günümüzün midillileri, yük atları ve benzerlerinin Botai at kemikleriyle çok az ortak noktası var. Outram, “Modern evcil atların genetik kaynağı değiller” diyor.

Botai soyu yine de yaşıyor. Beklenmedik bir şekilde, araştırmacılar bu 5.500 yıllık kemikler ile modern Przewalski’nin atları arasında doğrudan bir çizgi çekmeyi başardılar. Kısa, yoğun yeleleri olan bu tıknaz hayvanlar, takhi veya “ruh” olarak adlandırıldıkları ve ulusal bir sembol olarak kabul edildikleri Moğolistan bozkırlarında yaşıyorlar.

Başka bir deyişle, Przewalski’nin bir zamanlar ebediyen yabani bir popülasyonun kalıntıları olarak kabul edilen atları, her şeye rağmen tamamen yabani olmayabilir. Aksine, bu hayvanlar Botai’deki insanların bir dereceye kadar başarmış olabileceği, ancak daha sonra kontrolünü kaybettiği atların yabani torunları gibi görünüyorlar.

Atların nerede evcilleştirilmiş olabileceğine dair aday arkeolojik alanlar.

Almanya’daki Leibniz Hayvanat Bahçesi ve Yaban Hayatı Araştırma Enstitüsü’nde evrimsel genetikçi olan Arne Ludwig, Przewalski atlarının binicilik için pek iyi olmadığını belirtiyor. Belki de bu yüzden zaman içinde kullanım dışı kaldıklarını tahmin ediyor.

Botai halkından sonra ne olmuş olursa olsun, Przewalski atları zor durumda kaldı. Son yabani hayvanın 1969’da ortadan kaybolmasıyla neredeyse yok oldular. Esaret altında yaşamaya devam eden bir avuç hayvanın torunları olan bugünün nüfusu, şimdi esaret altında veya doğal rezervlerde bulunan yaklaşık 2.000 bireyden oluşuyor. Soy ağaçlarında birkaç modern evcil atda var.

Evcilleştirme artıyor

Bu ilerlemelere rağmen Orlando, 2020’de Annual Review of Genetics için atların evcilleştirilmesineilişkin genomik çalışmaları belgelediğinde, şu sonuca varmak zorunda kaldı: “Modern evcil atların coğrafi kökeni şu anda bilinmiyor.”

Ama ipuçları birikiyordu. Bilim insanları, İberya ve Sibirya adaylarını zaten elemişti: Araştırmacılar antik DNA’ya baktıklarında, bu at popülasyonlarının yok olduğunu ve modern yerli soylara çok az katkıda bulunduğunu gördüler.

Araştırmanın baş yazarı Orlando, gerçek evcilleştirme alanına ulaşmanın bir sayı oyunu olduğunu söylüyor. “Kanıtları azar azar daraltarak cevabı oluşturduk.”

Outram ve Ludwig dahil işbirliği yapan 150’den fazla bilim insanı, Avrasya’nın dört bir yanından ve yaklaşık MÖ 50.000 ila 200 yıllarını kapsayan daha fazla at genomu eklemeye devam etti. Eldeki 264 eski at genomu ile cevap inkar edilemezdi: Modern evcil atların anavatanı, Batı Avrasya’nın Karadeniz ve Hazar denizleri arasında ve kuzeyinde, daha özel olarak aşağı Volga-Don bölgesi olarak bilinen kısmıydı. Ekip sonuçlarını Ekim 2021’de Nature dergisinde bildirdi.

Veriler net bir cevaba işaret etse de, yorum ve spekülasyon için hala bolca alan var. Hazar’ın yakınındaki o noktayı saptamak, insanların atları dizginlerine bağladığı tek yerin – ve zamanın – burası olduğu anlamına gelmiyor. Diğer aday bölgelerden elde edilen genomik ve paleontolojik kanıtlar, atların Botai’de ve başka yerlerde yaygın biniciliğe yol açmadan birçok kez evcilleştirilmiş olabileceğini gösteriyor.

California Üniversitesi’nde evrimsel bir biyolog ve Nature çalışmasının ortak yazarlarından Beth Shapiro, “Pek çok insan grubunun atları bağımsız olarak evcilleştirmesi, atların insanlar için ne kadar önemli olduğunu gösteriyor.” diyor.

2021 analizi, Volga-Don’daki evcilleştirmenin, atların tüm dünyaya yaılan tek evcilleştirme olduğunu gösteriyor. Peki atlar neden en son evcilleştirilen hayvanlardan biriydi ve neden özellikle bu atlar?

Kesin bir şey söylemek imkansız olsa da, eski genomlar umut verici hipotezler öneriyor. Modern evcil atlara yol açan soy, GSDMC adı verilen bir genin yakınında bir değişikliği içeriyordu. İnsanlarda, bu gendeki değişiklikler sırt problemleriyle bağlantılı. Evcil at versiyonunun, hayvanlara uzun mesafeli binicilik için uygun olan daha güçlü sırtlar vermiş olması muhtemel.

Evcil at soyu ayrıca ZFPM1 adı verilen bir genin yakınında bir değişiklik içeriyor. Bu gen, ruh hali düzenlemesinde önemli.Belki de ZFPM1’in bazı versiyonları, bölgedeki hayvanları daha uysal, daha kolay ehlileştirilebilir duruma getirdi. Shapiro, bu değişikliklerin uzun vadeli at evcilleştirmesinin anahtarı olabileceğini, ancak bunların hepsinin spekülasyon olduğunu söylüyor.

Orlando, evcilleştirmeyi kimin yaptığına gelince, bunu tek bir kültüre indirgemenin mümkün olmadığını söylüyor. Bölgeden çeşitli insanlar, yaklaşık 4.200 yıl önce bu atlarla deneyler yapmaya başlamış olabilir. Evcil atlar bu noktadan sonra biraz yayıldı, ancak uygulama MÖ 2000 yıllarına kadar gerçekten yaygın hale gelmedi.

Bilim insanları, geçici olarak, ata dayalı ulaşım ve teknolojideki patlamayı, MÖ 2100 ile 1800 yılları arasında kuzey Avrasya bozkırlarında yaşayan savaşçı Sintashta kültürüne bağlıyor. Outram, Sintashta’nın Asya ve Avrupa arasında gidip geldiğini ve muhtemelen bu yolculuklardan birinde atları yanlarına aldıklarını söylüyor. Daha sonra ata binerek veya mezarlarında bulunan atlı arabalarla dolaştılar.

Bu olaylar Tunç Çağı’nda gerçekleşiyordu ve atların bu bozkırların insanlarını ileri metal işçiliği, hafif telli tekerlekler ve Hint-Avrupa dilleri gibi kültürel aksesuarlarla birlikte çok uzaklara taşıdığı düşünülüyor.

Antropolog David W. Anthony, 2007 tarihli “The Horse, the Wheel, and Language” adlı kitabında bozkır sakinlerinin, atlarını yük taşıma ve savaş arabalarına dayalı savaş için yararlı kılan telli tekerleği icat ettiğini öne sürdü. Atların ve metal eşyaların prestiji, baskın için savaş arabaları ile birlikte, bozkır kültürünün bu unsurlarının ve Proto-Hint-Avrupa dilinin yayılmasına yardımcı olmuş olabilirdi.

Sonuç olarak, daha sonraki yüzyıllarda, beygir gücü ve telli tekerlekler sıradan hale geldi ve Pencap dili, Lehçe ve Galce gibi çok çeşitli dillerin izleri aynı köke kadar sürülebilir.

At genleri ve insan müdahalesi

Bu evcilleştirme olayı, insanlarla atlar arasındaki ve insanlarla atların DNA’sı arasındaki ilişkinin sadece başlangıcıydı. İnsan yönetimi, binlerce yıl boyunca hayvan genomlarına çarpıcı şeyler yapabilir.

Örneğin, modern evcil atların tüm Y kromozomları (yalnızca erkek soyundan geçen) neredeyse aynı. Bunun nasıl olduğunu izlemek için araştırmacılar, son 5.000 yılda 96 Avrasya aygırının Y kromozomlarını incelediler.

Y kromozomları başlangıçta oldukça çeşitliyken, yaklaşık 1.500 yıl önce başlayan büyük değişikliklerle zamanla daha benzer hale geldiler. Orlando, bunun Doğu atları gibi bazı soyların üreme için popüler hale geldiği zamana karşılık geldiğini söylüyor.

Ancak bu üreme düzeyi bile son 200 yılda olanlarla karşılaştırıldığında hafif kalıyor. At genomunun çeşitliliği, o zamandan beri daha da azaldı, hatta belirli ırklar, tanımlayıcı özelliklerini yaratan genleri edindi.

Nebraska-Lincoln Üniversitesi’nden Petersen, genomun renk, hız, yürüşü ve boyutla ilişkilibölgelerini belirlemek için modern ırkları inceledi. Örneğin, kas proteini miyostatin genindeki değişikliklerin, safkanlar gibi yarış ırklarında meydana geldiği biliniyor. Petersen ayrıca alışılmadık hareket tarzlarına sahip “yürüyen ırklara” da baktı – onun sözleriyle, “komik hareket eden atlar” genellikle binmek için daha rahattı. Bu ırklar tipik olarak, yürüyüş için bir tür “ana şalter” görevi gören belirli bir noktada DNA değişikliklerine sahipti. Bu nokta, DMRT3 adlı bir geni içeriyor; kodladığı proteinin kısaltılmış bir versiyonu at yürüyüşüne bağlı. Ve bu gene sahip olmayan farelerin omurilik sinirlerinin işleyişiyle ilgili sorunları var.

2019’da binicilik dersleri alan Orlando, genomları bir yana bırakırsak, at-insan bağlantısında şüphesiz özel bir şeyler olduğunu söylüyor.

“Binerken, bu hayvanın sizi anladığı ve sizin de bu hayvanı anladığınız hissine kapılıyorsunuz. Ayrıca bu büyük hayvanı sürme konusunda ustalaşma hissine de sahipsiniz – bu sizi güçlü hissettiriyor.”

Bu fırsatla, insan atalarımız barışta ve savaşta, çalışırken ve boş zamanlarında atları en iyi dostları yapmaya nasıl karşı koyabilirlerdi? Bu yıllara meydan okuyan bir maçtı.

Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >