Blog

Söz konusu yerleşimciler, şimdi İskoçya veya İrlanda’dan gelen engebeli, keşfedilmemiş denizleri geçen Keltler olabilir. Bulgular Communications Earth & Environment dergisinde yayımlandı.

Faroe’ler, İskoçya’nın yaklaşık 322 km kuzeybatısında, Norveç ile İzlanda arasında küçük, engebeli bir takımadadır. Kıyılara yükselen uçurumlar hakimdir; kuvvetli rüzgarlar ve bulutlu hava ile boğuşan kayalık manzara çoğunlukla tundradır.

Yerli halkın orada yaşadığına dair hiçbir kanıt yok, bu da onu gezegenin tarihsel zamanlara kadar ıssız kalan birkaç bölgesinden biri yapıyor. Geçmişteki arkeolojik kazılar, denizci Vikinglerin bu adalara ilk olarak MS 850 civarında, uzun mesafeli yelken teknolojisini geliştirmelerinden kısa bir süre sonra ulaştıklarını göstermişti. Yerleşim, 874’te İzlanda’nın Viking yerleşimi ve 980 civarında Grönland’ın kısa ömürlü kolonizasyonu için bir basamak oluşturmuş olabilir.

Columbia Üniversitesi’nin Lamont-Doherty Dünya Gözlemevi’ndeki bilim insanları tarafından yürütülen yeni çalışma, evcil koyunların İskandinav iskanından çok önce, MS 500 civarında aniden ortaya çıktığına dair izler içeren göl çökellerine dayanıyor.

Daha önce adalar evcil veya başka hiçbir memeliye ev sahipliği yapmıyordu; koyunlar ancak insanlarla birlikte gelebilirdi. Çalışma, bir başkasının oraya daha önce ulaştığını iddia eden ilk çalışma değil, ancak araştırmacılar bu iddiayı desteklediğini söylüyor.

1980’lerde araştırmacılar, genellikle değiştirilmiş alanlar ve meralarla ilişkilendirilen ve genellikle Avrupa’daki erken insan varlığının bir göstergesi olarak kullanılan bir yabani ot olan plantago lanceolata’nın MÖ 2200 civarında Faroe adalarında ortaya çıktığını belirlediler. O zamanlar, bu, insan gelişinin olası bir kanıtı olarak kabul edildi. Ancak tohumlar rüzgarla gelmiş olabilir ve bitkinin kendini yetiştirmek için insan varlığına ihtiyacı yok.

Benzer şekilde, göl yataklarından ve bataklıklardan alınan polen çalışmaları, İskandinav döneminden bir süre önce, odunsu bitki örtüsünün büyük ölçüde ortadan kalktığını gösteriyor – muhtemelen koyunların ısrarlı çiğnemesi nedeniyle, ama aynı zamanda muhtemelen doğal iklim değişiklikleri nedeniyle.

Bazı Orta Çağ metinleri, İrlandalı keşişlerin adalara 500 civarında ulaştığını ileri sürüyor. Birincisi, ünlü ve çok seyahat eden erken dönem İrlandalı bir denizci olan St. Brendan’ın, 512’den 530’a kadar yoldaşlarıyla Atlantik’i geçtiği ve Kutsanmışlar Adası olarak adlandırılan bir ülke.

Daha sonraki spekülasyonlar ve haritalar, bunun Faroeler – ya da en güneydeki Azorlar ya da Kanarya Adaları – ya da Brendan’ın Kuzey Amerika’ya ulaştığını söylüyor. Bunların hiçbirinin kanıtı yok. Yüzyıllar sonra, 825’te İrlandalı keşiş ve coğrafyacı Dicuil, keşişlerin en az 100 yıldır tanımlanamayan bazı kuzey adalarında yaşadıklarını öğrendiğini yazdı. Yine, daha sonra Faroeler hakkında spekülasyonlar ortaya çıktı, ancak hiçbir zaman hiçbir kanıt yoktu.

Erken yerleşimin ilk fiziksel kanıtı, Faroe adası Sandoy’daki bir Viking uzun evinin tabanının altında bulunan kömürleşmiş arpa taneleri içeren iki yanmış turba parçasını belgeleyen Quaternary Science Reviews dergisinde 2013 yılında yapılan bir çalışma ile geldi. Araştırmacılar tahılları İskandinavya’dan 300 ila 500 yıl öncesine tarihlendirdi; Adada daha önce arpa bulunmamıştı, bu yüzden birileri getirmiş olmalıydı. Birçok arkeolog için bu, Viking öncesi yerleşimin sağlam kanıtını oluşturuyordu. Ancak diğerleri, iddianın doğrulandığını ilan etmeden önce bir tür doğrulama görmek istedi.

Yeni çalışmadaki araştırmacılar, arkeolojik olmayan bir yaklaşım kullandılar. Küçük bir gemide, Eysturoy adasında eski bir Viking yerleşim yeri olan Eiði köyü yakınlarındaki bir göle açıldılar. Burada, gübre toplamak için tabana ağırlıklı açık uçlu tüpler attılar – tortular yıldan yıla düştü ve binlerce yıl boyunca birikerek uzun vadeli bir çevresel kayıt oluşturdu. Çekirdekler yaklaşık 2,7 metre derine indi ve 10.000 yıllık çevre tarihini kaydetti. Bilim insanları, Viking iskanı sırasındaki iklimi daha iyi anlamayı umarak yola çıktılar, ancak bir sürprizle karşılaştılar.

Tortularda 51 santimetreden başlayarak, çok sayıda koyunun birdenbire, büyük olasılıkla 492 ile 512 arasında, ancak muhtemelen 370 kadar erken bir zamanda geldiğine dair işaretler buldular. Açıklayıcı işaretler: koyun DNA’sının tanımlanabilir parçaları ve koyun sindirim sistemlerinde üretilen iki farklı lipit türü – dışkı biyobelirteçleriydi. (Araştırmacılar ayrıca aynı katmanlarda insan DNA’sı parçaları buldular, ancak örneklerin işlenmesi sırasında modern kontaminasyondan şüpheleniyorlar). 877’de bilinen bir İzlanda yanardağı patlamasından biriken bir kül tabakası, aşağıdaki tortu dizilerini güvenilir bir şekilde tarihlendirmelerine yardımcı oldu.

Lamont-Doherty’de yüksek lisans öğrencisi olarak araştırma yapan baş yazar Lorelei Curtin, “Bunu, Vikinglerden önce insanların orada olduğunun bir kanıtı olarak görüyoruz.” diyor. Curtin, Faroe’ler bugün engebeli ve yabani görünse de, neredeyse her yerde bulunan Faroe diyetinin bir parçası olan Faroe koyunları tarafından bitki örtüsünün neredeyse her santimetrekaresinin çiğnendiğini söylüyor.

Arpa tanelerinin daha önceki keşfinin ötesinde, hiç kimse İskandinav öncesi insanların fiziksel kalıntılarını henüz bulamadı, ancak araştırmacılar bunun şaşırtıcı olmadığını söylüyor. Faroeler, yerleşim için uygun çok az alan içerir, çoğunlukla İskandinavların daha önceki yerleşimlerin üzerine inşa edeceği korunan koyların başlarındaki düz alanlar. Öte yandan, araştırmayı yürüten Lamont-Doherty paleoklimatolog William D’Andrea, “Koyun DNA’sının ve biyobelirteçlerin hepsinin bir anda başladığını görüyorsunuz. Bu bir açma-kapama düğmesi gibi.” diyor. D’Andrea, kanıtların İrlandalı keşişlerin kayıtlarıyla iyi uyuştuğuna dikkat çekiyor.

Peki, bu ilk yerleşimciler kimlerdi? D’Andrea ve Curtin, keşiş olmasalar da Kelt olabileceklerini düşünüyorlar. Birincisi, birçok Faroe yer adı Kelt kelimelerinden türetilmiş ve eski, tarihsiz olsa da, adalarda Kelt mezar izleri var. Ayrıca, modern Faroe’lilerin DNA çalışmaları, baba soylarının esas olarak İskandinavya, anne soylarının ise esas olarak Kelt olduğunu gösteriyor. Kuzey Atlantik’teki diğer bölgeler bu asimetriyi gösteriyor – erkek Viking yerleşimcilerinin yanlarında Kelt gelinleri getirdiği düşünülüyor – ancak Faroe’liler, en yüksek ana Kelt atalarına sahipler ve bu da Vikinglerden önce var olan bir Kelt popülasyonunu düşündürüyor.

İskoçya’nın Aberdeen Üniversitesi’nde arkeolog ve çevre araştırmacısı olan ve 2013 arpa taneleri makalesinin ortak yazarı Kevin Edwards, yeni çalışmanın “takımadalar içindeki başka bir adadan daha önceki insan iskana dair ikna edici ve heyecan verici kanıtlar ürettiğini” söylüyor. “Benzer kanıtlar, İskandinav öncesi bir varlık için benzer argümanların yapıldığı ve kışkırtıcı derecede benzer arkeolojik, polen-analitik ve insan DNA’sının ortaya çıktığı İzlanda’da bulunabilir mi?”

Earth Institute at Columbia University. 16 Aralık 2021.

Makale: Curtin, L., D’Andrea, W.J., Balascio, N.L.et al.(2021).

Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >