Blog

Göbeklitepe. MÖ ~ 9.500-8.000.

Hancock, Göbeklitepe ile ilgili olan bölüme yine yanlış bilgiler vererek başlıyor: “Şanlıurfa’da, son Buzul Çağının bitiminde dikkate değer bir şey oldu. Taş Devri avcı toplayıcı atalarımız, aniden çiftçiliği keşfetti ve yerleşimler kurmaya başladı.” Daha önce de belirttiğimiz gibi, ne yerleşik hayat, ne de çiftçilik “aniden başlamadı.” Bunların da öncülleri vardı. Ayrıca Göbeklitepe’de henüz çiftçilik yoktu. Buradaki insanlar yerleşik hayata geçmişlerdi fakat avcı toplayıcı olarak yaşamaya, yani yabani hayvan ve bitkiler ile beslenmeye devam ediyorlardı.

Devam ediyor: “Tarih öncesiyle ilgili bize öğretilen şeylere göre, Göbeklitepe var olmamalıydı.” Bölge çapında yapılan kazılara göre Göbeklitepe yalnız değildi. Sadece bu anıtsallıkta bulduğumuz ilk yapıydı. Şu anda Taş Tepeler Projesi kapsamında devam eden çalışmalara göre, bölgede Göbeklitepe ile aşağı yukarı aynı tarihlere denk gelen birçok yerleşim olduğu biliniyor.

Ve şu sonuca varıyor: “Bu dönemde insanlar böyle megalitik bir harikayı tasarlayıp yapacak kadar gelişmiş değillerse, bunu kim, niye inşa etti?” Arkeologlar bu dönemdeki insanların böyle bir yapıyı yapacak kadar gelişmiş olmadığını savunmuyor. Hatta bunun aksine bu insanların son derece sofistike bir düşünce ve sosyal yapıya sahip olduğunu söylüyor.

Hancock, “Bu devasa taşların nasıl kaldırılıp buraya yerleştirildiğini kimse bilmiyor.” diyor. Bugün arkeologlar, buradaki taşların yapımında, Göbeklitepe’nin hemen yanındaki taş ocağının kullanıldığını biliyor. Belirli sayıda insanla ve ahşap kütükler ve ipler yardımıyla, bu taşların kaldırılıp yerleştirilmesi imkansız değildi.

Hancock, yeraltı radarıyla yapılan jeofiziksel ölçümlere göre, burada 20 tane daha yapının olduğunu söylüyor. 9 hektarlık alana yayılmış bu devasa kompleksin, daha önce hiçbir taş bilginiz olmadan bir gecede inşa edilemeyeceğini belirtiyor. Göbeklitepe’yi yapan insanların taş bilgisi olmadığı ve buranın bir gecede yapıldığı varsayımı tamamen dayanaksız. Aslında bunu söylemeden beş dakika öncesinde, Göbeklitepe’deki yapıların 1.500 yıllık bir süre içerisinde inşa edildiğini kendisi de belirtmişti. Fakat sonrasında bu gerçeği görmezden gelerek kompleksin “aniden” yapılmış olduğu fikrini savunuyor. Bunu da tabii ki küresel ölçekteki gelişmiş bir uygarlığın buradaki insanlara medeniyet getirmesine bağlıyor.

Hancock, daha sonra Göbeklitepe’deki bu medeniyet aktarımını, Malta’daki Ġgantija kompleksi ile karşılaştırıyor ve ikisinin de ortak bir kaynaktan bilgi almış olabileceğini söylüyor: Yani gelişmiş Buzul Çağı uygarlığı. Ne yazık ki bu iki kompleksin arasında 6.000 yıl fark olmasından başka sorun yok. Gelişmiş uygarlıktan hayatta kalanlar Malta’ya biraz geç ulaşmış olabilirler.

Ġgantija, Malta. MÖ 3600–2500.

“Malta ve Türkiye’deki büyük mimari projelerin fikir babaları, Son Buzul Çağının bitiminde dünyayı gezen gelişmiş bir kültürün hayatta kalanları olabilir mi?” Hancock burada yine Malta’daki kompleksin Son Buzul Çağına ait olmaması gerçeğini görmezden geliyor.

Göbeklitepe’deki dikilitaşların üzerindeki tasvirlerin, yıldızları temsil ettiği düşüncesi de oldukça dayanaksız. Şimdiye kadar dikilitaşlardaki tasvirlerin hepsinin, bölgede yaşayan yabani hayvanları resmettiğini biliyoruz. Bunların arasında tilki, aslan, akrep, akbaba gibi hayvanlar yer alıyor. Akbaba tasvirini göstererek ok ve yay simgesi düşünmek, hayal dünyasını fazlasıyla zorlamayı gerektiriyor.

Ayrıcatarih öncesi insanlar takımyıldızlarla yıldız kümelerini tıpatıp bizimgünümüzde belirlediğimiz şekilde mi belirliyordu? Günümüzde kullandığımız takımyıldızlarıyla yıldız kümelerinin çoğu antik Mısır, Babil ve Yunan bilim insanlarıyla onların betimlemelerine dayanıyor.

Sonuç

Sonuç olarak sekiz bölümlük bu “belgesel”, ilginç bir şekilde gelişmiş, küresel bir Buzul Çağı uygarlığı teorisini destekleyecek kanıtlardan yoksun. Yani belgesel, tüm bilimi ve bilim insanlarını yok saymak dışında, kendi içinde bile oldukça tutarsız. Kendisinin sekiz bölüm boyunca gezdiği yerlerden sadece Göbeklitepe Buzul Çağı tarihlerine yakın. Gezdiği diğer alanlar arasında Meksika’dan, Endonezya’ya kadar dünyanın çok farklı bölgelerindeki yerler var. Bu sit alanları, Hancock’un iddia ettiğinin aksine arkeologlar tarafından incelenmiş ve Buzul Çağından çok daha sonraya tarihlendiği belirlenmiş yerler.

Hancock’un iddia ettiğinin aksine, arkeologlar gerçekleri toplumdan saklamak üzere görevlendirilmiş kişiler değil. Arkeologlar sadece kanıtlara dayanarak yorum yapan ve geçmiş kültürleri tanımaya çalışan bilim insanları. Geçmişte yaşamış herhangi bir “gelişmiş” uygarlığın insanlardan saklanması, ne arkeologlara ne de başkalarına herhangi bir şey kazandırabilir. Aksine böyle bir bulguyu paylaşmaktan her arkeolog büyük bir şevk duyar.

Hancock, aslında gazeteci kimliğini kullanan bir komplo teorisyeni. Anlattıkları, söyledikleri, ima ettikleri hiçbir somut kanıta dayanmadığı gibi, aynı zamanda kendi içinde de tutarlı değil. Aralarında binlerce yıl olan iki kültür tabakasında yaşamış insanları aynı insanlar olarak görecek kadar bilgisiz ya da bunu anlıyor ama izleyiciyi kandırabileceğini düşünüyor.

Ancient Apocalypse adındaki bu Netflix belgeseli, aslında çok uzun zaman önce modası geçmiş komplo teorilerinin allanıp pullanıp karşımıza biraz daha farklı bir şekilde çıkartılmış hali. Belgeselde adeta “uzaylı” denmeden uzaylılar anlatılıyor. Hancock’un gezdiği farklı bölgelerde “ilkel insanlar” vardı, ancak çok daha gelişmiş ve küresel ölçekteki bir ırk, bu ilkel ve vasıfsız insanlara medeniyeti öğretti. Ayrıca nasıl olduysa bu üstün ırk, küresel bir yayılım göstermesine rağmen bir tufan sonucu tüm kalıntılarıyla birlikte yok oldu.

Geçmişte Mısır piramitlerinin uzaylılar tarafından yapıldığı iddia edilmişti. Uzaylı mimarlara ilişkin teorinin popülerleşmesi, İsviçreli yazar Erich von Däniken’in 1968’de yayınlanan“Tanrıların Arabaları: Geçmişin Çözülmeyen Gizemleri”adlı kitabında görülüyor. Almanca yayınlanan ve sonrasında İngilizce’ye çevrilen kitap, antik medeniyetlerimize ait yapıların insanlar tarafından değil, dünya dışı yaşam formları tarafından inşa edildiğini iddia eden ilk çok satan kitap oldu.

ABD’de ilk olarak 1970’de yayınlanan “Tanrıların Arabaları” çevirisinin kapağı Christo Drummkopf imzalı kapağı.

Bugüne dek 65 milyonu aşkın kopyası satılan kitaptaki bazı fikirler, çoğu insana gülünç gelse de tehlikeli bir retorik araç haline geldi. Kitapta insan yapımı projelerin sorgulanması, sahte arkeoloji alanındakiler için esas alınmaya devam ediyor. Masum olmaktan bir hayli uzak olan bu uzaylı teorileri, Avrupalı olmayan Afrika ve Güney Amerika kültürleri ile Kuzey Amerika yerlilerinin başarılarını yok sayarak bu halkların “medeniyetsiz” olduğunu vurguluyor.

Hepsinin olmasa da, çoğu dünya dışı teorinin Mısır, Afrika, Güney Amerika ve Kuzey Amerika’daki arkeolojik yapılara odaklanması dikkat çekici. Bu durum, antik uzaylı mühendislere olan inancı, ırkçılığın bir görünümü olarak nitelendiriliyor.

Uluslararası pek çok gazeteci, Hancock’un ortaya attığı “fikirlerin”, Ignatius Donnelly’nin 1882’de yayınlanan “Atlantis: The Antediluvian World” adlı kitabında söylendiğini ve çoktan gözden düşmüş teorileri yeniden parlatmaya çalıştığını hatırlatıyor. Donnelly, 10.000 yıl önce bir sel tarafından yok edilen gelişmiş bir uygarlığa (Atlantis) inanıyordu. Bu uygarlıktan hayatta kalanların, insanlara çiftçiliğin ve anıtsal mimarinin sırlarını öğrettiklerini iddia ediyordu. Birçok sahte arkeoloji teorisi gibi, bu da ırkçılık temelli, yerlilerin vasıfsızlığını ve beyaz insanın üstünlüğünü savunan bir görüştü.

Ve son olarak Hancock’un iddia ettiği üzere arkeologlar kendisine düşman değil, sadece yanlış ve uydurma bilginin yayılımına itiraz ediyor.