Uzun zaman önce bir felaketle birlikte ortadan kaybolan gelişmiş bir uygarlığın hikayesi, uzun süredir Atlantis avcıları için bir yem oldu. Ancak arkeologlar açık sözlü: onu asla bulamamamızın iyi bir nedeni var. (C: İllüstrasyon / Istock, Getty Images Plus)

Tutankamon’un mezarından Ölü Deniz Parşömenlerine kadar, arkeologların ortaya çıkaramayacağı hiçbir şey yok gibi görünüyor. Öyleyse neden Atlantis’i hala bulamadılar?

Bu, ada ve sözde varlığı hakkında “günlük” sorularla boğuştuğunu söyleyen David S. Anderson gibi gerçek hayattaki arkeologlar tarafından düzenli olarak sorulan bir soru.

Radford Üniversitesi’nde Maya ve Mezoamerika arkeolojisi konusunda uzmanlaşmış doçent Anderson’a göre, insanların ona “sözde” arkeoloji hakkında soru sorması normal arkeolojiden çok daha yaygın.

Anderson ve onun gibi düşünenler için cevap hep aynı: Atlantis’i asla bulamayacağız çünkü tamamen hayal ürünü. Ancak bu, kayıp adanın (veya kıtanın) sözde varlığının halkın hayal gücünü harekete geçirmesine ve arkasında bin yıldan fazla spekülasyon ve komplo teorileri bırakmasına engel olmadı.

17. yüzyıla ait bu haritada, tepesi güneye bakan Atlantis, Amerika (sağda) ile Afrika ve Avrupa arasında yer alıyor olarak tasvir ediliyor. Keşif Çağı boyunca Avrupalılar, Amerika ve Pasifik’te karşılaştıkları karmaşık Yerli toplumların kökenini açıklamak için Atlantis’in öyküsünü kullandılar. (C: İllüstrasyon / Giancarlo Costa, Bridgeman Images)

Atlantis’i icat etmek

Atlantis, Dünyanın Merkezine Yolculuk ve yakın tarihli Netflix dizisi Ancient Apocalypse gibi modern yemeklerin malzemesidir. Ancak hikaye, MÖ 4. yüzyıldan kalma iki Sokratik diyalogunda adaya yer veren Yunan filozofu Platon’un buluşu.

Platon buraya Atlantis nêsos ya da “Atlas adası” adını verdi ve onun, insan başarısının zirvesini temsil etme niyetinde değildi. Aksine, ada uygarlığı, gerçek Atina kentine kurgusal bir karşıt örnek olarak tasarlandı. Platon’un diyaloglarında Atlantis, kibirli liderleri Yunanistan’ı işgal etmeye teşebbüs ettikten sonra düşen sofistike bir devlet olarak sunulur. Platon, halkının güce olan açlığının cezası olarak Atlantis’in, gücünün geri kalanını da yok ederek denize batmasına neden olan doğal afetleri serbest bırakan tanrılar tarafından cezalandırıldığını söyledi.

Cardiff Üniversitesi’nde arkeolog ve Marie-Sklodowska Curie Araştırma Görevlisi olan Flint Dibble, Platon’un asla tarih yazdığını iddia etmediğini belirtiyor.

Ancak Platon’un diyalogları, diyalog karakterlerinin hikayenin en iyi ihtimalle söylenti olduğu konusundaki ısrarı da dahil olmak üzere, şehrin hayali olduğuna dair pek çok ipucu içeriyor olsa da, Atlantis fikri, kalıntılarının kayıp, üstün bir medeniyetin kanıtlarını içerdiği gerçek bir yer olduğu iddiasıyla birlikte, o zamandan beri hayal güçlerini körüklüyor.

Yunanistan’daki Atina Akademisi’nin dışında bir Platon heykeli. Platon, Atlantis’te, sayısız sonuçsuz keşif gezisine ilham kaynağı olan bir güç benzetmesi yarattı. (C: Jon Hicks, Getty Images)

Atlantis yeniden meydana çıkıyor

Platon’un ölümünden yüzlerce yıl sonra, Atlantis hikayesi önce Hıristiyan ve Yahudi filozofların yazılarında, ardından da Yeni Atlantis adlı romanı ölümünden sonra 1626’da yayınlanan Sir Francis Bacon gibilerinin spekülatif çalışmalarında yeniden su yüzüne çıkmaya başladı. Kitapta Atlantis, sakinlerinin bilgili, insancıl ve son derece Hıristiyan olduğu uzak bir Pasifik adasında ütopik bir toplum.

O zamanlar Avrupalılar, Keşif Çağı süresince Amerika ve Pasifik boyunca Avrupalılar ve Yerli halklar arasındaki artan temasla dramatik bir şekilde genişleyen dünya vizyonlarında büyük bir değişiklikle boğuşuyorlardı.

Yakında çıkacak olan Weirding Archaeology adlı kitabında Atlantis’in cazibesini keşfedecek olan Anderson’a göre, Batı dünyası, içinde insanların olduğu yeni kıtaların nasıl olabileceğini, nereden geldiklerini ve İncil veya klasik tarihe nasıl uyduklarını anlamaya çalışmak konusunda çaresizdi. Anderson, Yerli halkların kendi gelişmiş medeniyetlerine sahip olabileceklerini kabul etmek yerine, Avrupalıların Amerika’da buldukları yapılar ve toplumlar için olası bir açıklama olarak Atlantis’in hikayesini kullandıklarını belirtiyor.

Bunların arasında Mezoamerikan metinlerini toplayan ve Maya uygarlığını gerçek hayattaki bir Atlantis’e bağlayan Fransız rahip Charles de Bourbourg da vardı. De Bourbourg’un yazıları, 19. yüzyılın sonlarında Yucatán’da Atlantis’i bulmaya çalışan İngiliz Amerikalı arkeolog Augustus Le Plongeon’a ilham kaynağı oldu.

Onu, İbranice İncil’de tasvir edilen aynı Büyük Tufan tarafından yok edilen – ve teknolojik olarak gelişmiş, insanüstü sakinleri dünya çapında modern medeniyetler doğurduğu varsayılan kayıp bir kıta olarak Atlantis’in birleşik bir teorisini sunan 1882 tarihli “Atlantis:The Antedeluvian World” adlı kitabı yazan Amerikalı yazar ve politikacı Ignatius Donnelly izledi.

Dibble’a göre Donnely, tarihin tamamını açıklamaya çalışmak için Atlantis öyküsünü kullandı ve Atlantis’in modern tasvirlerinin neredeyse tamamı Donnely’nin bu sansasyonel teorisini yansıtıyor.

Kayıp bir ütopya mı?

Geçmişteki bu Atlantis teorisyenlerinin destekçileri kayıp adayı Akdeniz’de, Pasifik’te, Atlantik’te ve hatta İskandinavya’da aradılar. Ancak Dibble, Atlantis’i arayanların bu arayışlarına Atina’da başlasalar (ve bitirseler) biraz zaman kazanabileceklerini öne sürüyor.

Atina’nın antik harabelerinde kapsamlı araştırmalar yürüten ve Atlantis efsanesi üzerine bir kitap yazan Dibble’a göre, Yunan arkeolojisi, Atlantis’in neden gerçek bir yer olmadığını ve neden onu aramamamız gerektiğini gösteriyor. Platon’un Diyalogları’nda filozof, Atlantis’i Atina şehir devletinin bir kıyas örneği olarak sunar, ancak Atina hakkındaki anlatımındaki coğrafi özellikler bile arkeolojik kayıtlarla çelişmez.

Dibble, Atlantis’in tarihsel bir özü olmadığını söylüyor.Platon’un hayali şehri, Platon’un yaşadığı dönemdeki sanat eserlerinde de görünmüyor, bu da Atlantis’in yaygın bir halk inancı değil, filozofun hayal gücünün bir ürünü olduğunu gösteriyor.

Olmayan komplo

Ancak, Platon’un öyküsünü destekleyen gerçek tarihsel kanıtların olmaması, insanları bu arayışa devam etmekten ve arkeologların kayıp şehrin kanıtlarını halktan sakladıklarına dair ısrar etmekten alıkoymadı.

Anderson, arkeologların bir şeyi örtbas etmesi veya bir şeyi yayınlamaması fikrinin saçma olduğunu belirtiyor. “Statükoya meydan okuyarak arkeolojide bir isim yapıyorsunuz.”

Hem Anderson hem Dibble için, halkın efsanevi adaya olan yaygın inancına ve onun yerini çevreleyen karanlık bir arkeolojik komplo iddialarına karşı çıkmak, Dibble’ın antik Yunan hayvan dişlerindeki izotoplara ilişkin biyomoleküler çalışmalarından Anderson’ın klasik öncesi Maya yerleşimlerine yönelik kazılarına kadar, arkeolojik uzmanlıklarının bir yan çizgisi haline geldi. Arkeologların binlerce yıl önce Atlantis benzeri gelişmiş bir uygarlığın gerçekten var olduğuna dair kanıtları örtbas ettiğini ve Dünya’ya bir kuyruklu yıldız çarparak yıkıcı bir tufanı tetiklediğinde bu uygarlığın sakinlerinin dünyanın dört bir yanına dağıldığını iddia eden İngiliz yazar ve TV sunucusu Graham Hancock gibi şahsiyetlere karşı konuşmak artık her iki adamın da kariyerinin bir parçası.

Anderson’a göre, antik dünyayı incelemenin bir bilmeceyi çözmek veya bir bulmacanın ipuçlarını aydınlatmak olduğunu düşünüyorsanız, ucuz kurgu yazarları tarafından yaratılan bir fantezi dünyasında sıkışıp kaldınız demektir. “Bu, içinde oynaması eğlenceli bir dünya, ama gerçek bir arkeolojik araştırma değil.”

Bir de Atlantis hakkındaki iddiaların hiç de eğlenceli olmadığı gerçeği var. Atlantis hakkındaki 19. yüzyıl spekülasyonları, kıtanın ırksal olarak üstün Aryanların anavatanı olduğu iddiaları da dahil olmak üzere Nazizm’in arkasındaki ırk teorilerine ilham vermeye yardımcı oldu. Ve sömürge öncesi Amerika’nın muhteşem şehirlerinden kayıp bir uygarlığın sorumlu olduğu ısrarı, onları inşa eden gerçek hayattaki Yerli halkın gerçek başarılarını hafife alıyor.

Dibble, buna inanan herkesin mutlaka bir ırkçı veya beyaz üstünlükçü olduğunu düşünmediğini, ancak Atlantis efsanesinin beyaz üstünlüğünü pekiştirdiğini söylüyor. Her iki akademisyen de, Atlantis’i aramanın, halkın hayali olana saplantısı nedeniyle, tüm kıtalardaki keşifleri göz ardı edilebilecek, görmezden gelinebilecek veya inkar edilebilecek meşru arkeologların çalışmalarını baltaladığını ekliyor.

Dibble, insanlar bu fikre tutulduklarında, uzmanlara inanmayı bırakmanın çok daha kolay olduğunu söylüyor. “Bu, bazıları için eğlence olabilir, ancak diğerleri için daha da karanlık komplo teorilerine açılan bir kapı.”

‘Atlantis kötü adamdı’

Uzmanlara göre, insanlar Atlantis’le ilgileniyorsa, kadim hikayenin bugüne dek hayal gücünü harekete geçiren diğer bölümlerine odaklanmak isteyebileceklerini öne sürüyorlar.

Eski insanların kendi zamanlarında iklim değişikliğine tepkilerini inceleyen Dibble’a göre, Atlantis öyküsünün doğasında bulunan doğal afetler, kuraklık ve gıda güvensizliği gibi daha sıradan – ama aynı derecede tehlikeli – iklim tehditleri yerine sellere veya depremlere odaklanmanın ne kadar kolay olduğunu gösteriyor. Ve Anderson için, yalnızca felsefi bir noktayı kanıtlamak için var olan bir adayı arayarak zaman kaybetmek yerine, Platon’un gerçekten anlatmaya çalıştığı hikayeye bakmaya değer.

Anderson’a göre, Platon için Atlantis, uygarlığı yok etmeye çalışıyordu ve hikayedeki kötü adamın ta kendisiydi. Adanın var olma ihtimalini saplantı haline getirmek yerine, Platon’un kibir ve kontrolsüz gücün tehlikelerine ilişkin kendi keşfini – ki bunlar, filozofun öyküsünü ilk kez ortaya koymasından yaklaşık 24 yüzyıl sonra hala çok iyi yankılanan temalar – yeniden gözden geçirmeye değer olduğunu söylüyor.

National Geographic. 19 Nisan 2023.

Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >

Yazan: Ahmet   24.04.2023 19:43:56 - 19:44:07Olma ihtimali yüksek mu kıtası da öyle Güney Amerika mitolojisimi inbcelerseniz netttir