Irak’ta artan tuz konsantrasyonları kerpiçleri aşındırırken ve daha sık görülen kum fırtınaları antik harikaları tahrip ederken, dünyanın en eski binalarından bazıları iklim değişikliği nedeniyle yok oluyor.

Irak, uygarlığın beşiği olarak biliniyor. Tarım burada doğdu, Sümer başkenti Ur gibi dünyanın en eski şehirlerinden bazıları inşa edildi ve ilk yazı sistemlerinden biri (çivi yazısı) burada geliştirildi.

Cambridge Üniversitesi’nde Mezopotamya arkeolojisi profesörü Augusta McMahon, ülkede “Paleolitik dönemden İslami dönemlere kadar on binlerce yerleşim yeri” bulunduğunu söylüyor. Efsanevi Babil gibi yerlerin zarar görmesi “insanın evrimi, ilk şehirlerin gelişimi, imparatorlukların yönetimi ve İslam döneminin siyasi ortamındaki dinamik değişiklikler hakkındaki bilgimizde boşluklar bırakacak.”

Günümüz Irak’ının iki nehri arasındaki toprak olan Mezopotamya, toprakta ve yeraltı sularında doğal olarak bulunan tuz (Sümerce mun) bakımından zengindir. Çivi yazılı metinler, bir tuz toplayıcı mesleğinden bahseder ve gıdaların korunmasından sağlık hizmetlerine ve ritüellere kadar her şeyde tuzun kullanımını tanımlar. Hayatın temel ihtiyaçlarının ekmek ve tuz olduğunu söyleyen bir Sümer atasözü vardır: “Fakir bir adam öldüğünde onu diriltmeyin. Ekmeği varken tuzu yoktu. Tuzu varken ekmeği yoktu.”

​

Topraktaki tuz, bazı durumlarda arkeologlara yardımcı olabilir, ancak bu mineral aynı zamanda yıkıcı olabilir. Tuzu, “saldırgan… arkeolojik alanları yok eden, tuğlaları yok eden, çivi yazılı tabletleri yok eden, her şeyi yok eden” olarak tanımlayan jeoarkeolog Jaafar Jotheri’ye göre tuz, miras alanlarını yok ediyor.

Tuzun yıkıcı gücü, Türkiye ve İran tarafından yukarı havzada inşa edilen barajların neden olduğu su kıtlığı ve Irak’ta su kaynaklarının ve tarımın yıllarca yanlış yönetilmesi nedeniyle konsantrasyon arttıkça artıyor.

Irak nehirlerindeki suyun kalitesini inceleyen inşaat mühendisi Ahmad N A Hamdan, “Shatt al-Arab nehrinde tuzluluk 90’lı yıllardan itibaren artmaya başladı.” diyor. Gözlemlerinde, Dicle ve Fırat’ın birleşmesi ile oluşan Shatt al-Arab’ın, özellikle 2018’de, acı suyun kuraklık sırasında en az 118.000 kişiyi hastaneye gönderdiği bir “kriz” yılı olarak adlandırdığı 2018’de, her yıl testlerde düşük veya çok düşük kalitede çıkıyor.

İklim krizi sorunu daha da büyütüyor. Irak giderek ısınıyor ve kuruyor. Birleşmiş Milletler, 2050 yılına kadar yıllık ortalama sıcaklıkların 2°C artacağını ve 50°C’nin üzerindeki aşırı sıcaklıkların gün sayısının artacağını, yağışlı mevsimde yağışların yüzde 17’ye kadar düşeceğini ve kum ve toz fırtınalarının sayısının iki katından fazla olacağını tahmin ediyor. Bu arada, yükselen deniz suyu Irak’a bir miktar tuz itiyor ve 30 yıldan daha kısa bir süre içinde güney Irak’ın bazı kısımları sular altında kalabilir.

Al-Qadisiyah Üniversitesi’nde arkeoloji profesörü ve Irak mirasını araştıran Irak-İngiliz Nahrein Ağı’nın eş direktörü Jotheri, “Önümüzdeki 10 yıl içinde sitelerimizin çoğunun tuzlu sular altında kalacağını hayal edin.” diyor. Jotheri, yaklaşık on yıl önce tarihi mekanlarda tuzun zararlarını fark etmeye başladı.

Önemli hasara uğrayan yerlerden biri, tuzlu bir tabakanın 2.600 yıllık kerpiç tuğlaları kapladığı, Babil İmparatorluğu’nun başkenti Unesco tarafından tanınan Babil’di. Sümer aşk ve savaş tanrıçası İştar Tapınağı’nda duvarların temelleri yıkılıyor. Kalın duvarın derinliklerinde tuz kristalleşene kadar birikiyor, tuğlaları kırıyor ve parçalanmalarına neden oluyor.

Etkilenen diğer yerler, kum fırtınaları tarafından aşındırılan sarmal minaresi ile İslam dönemi başkenti Samarra ve çöl tarafından yutulan Beyaz Tapınak, saray ve mezarlığı ile Umm al-Aqarib.

Irak bu yıl kültürel mirasının bir parçasını kaybetti. Babil’in 150 km güneyindeki çölün kenarında, bir zamanlar Sawa Gölü olan bir tuz yatağı var. Kaynakla beslenen su, gri balıkçıl ve neredeyse tehdit altındaki pas rengi ördek de dahil olmak üzere en az 31 kuş türüne ev sahipliği yapıyordu. Şimdi, çevredeki çiftlikler tarafından aşırı su kullanımı ve iklim değişikliği nedeniyle tamamen kuru. Yeraltı suyu kullanımına ilişkin düzenlemelerin uygulanmaması, çiftçilerin özgürce kuyular açabilecekleri ve tozlu çöl manzarasında buğday tarlaları ekebilecekleri anlamına geliyor.

Jotheri, “Çocukken Sawa Gölü’nün büyük bir göl olduğunu hatırladım. Denize benziyordu. Ama şimdi gitti. Tamamen gitti. Artık gölümüz yok.” diyor.

Çöl bitkileri bir zamanlar suyun olduğu yerde büyüyor ve Sawa’nın kaderi bir başka kum fırtınasının kaynağı olmak.

---

The Guardian. 15 Nisan 2022.

Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >