İyi şansın sembolü olarak svastikayı gösteren 1912 tarihli bir kartpostal. (C: Rykoff Collection / Corbis via Getty Images)

Arkeologlar, Hindistan’dan Avrupa’ya, Afrika’dan Çin ve Amerika kıtalarına kadar çok çeşitli bölgelerde bulunan birçok eserde bu ayırt edici tasarımı daha önce keşfetmişlerdi. Ancak Adolf Hitler’in bu sembolü benimsemesiyle, svastikanın anlamı sonsuza dek değişti.

Heinrich Schliemann, 1868 yılında Yunanistan’ın İthaka adasına seyahat ederken aklında tek bir hedef vardı: Homeros’un İlyadasını kullanarak antik Troya kentini bulmak. Birçok tarihçi bu epik şiirin bir mitten ibaret olduğuna inanıyordu, ancak Schliemann tam tersini düşünüyordu. Ona göre İlyada, antik dünyanın kayıp şehirlerine giden bir rehber, gizli yerlerini gösteren bir haritaydı.

Ticaretle servetini kazanan Alman iş insanı Schliemann, sonraki birkaç yıl boyunca Akdeniz çevresinde dolaştı. Yerel gelenekleri anlamaktan fiziksel hastalıkları tedavi etmeye kadar her konuda Homeros’un tavsiyelerini takip etti ve epik şiirde geçen yerlerin gerçek dünyadaki konumlarını belirlemek için onun dizelerini kullandı. Klasikler uzmanı D.F. Easton, 1998 yılında The Classical World dergisinde yazdığı bir makalede, Schliemann’ın en güçlü yanlarından birinin tarihe olan derin ilgisi olduğunu belirtiyor. Easton’a göre Schliemann, Homeros dünyasını ortaya çıkarmak, var olup olmadığını ve Troya Savaşı’nın gerçekleşip gerçekleşmediğini bilmek istiyordu.

Schliemann, bu hayalini 1870’lerde gerçekleştirmeyi başardı. Bu keşif, onu şöhrete kavuşturdu ve ortaya çıkardığı her şeye karşı büyük bir ilgi uyandırdı. Homeros’un bahsettiği şehri bulmuştu, ancak aynı zamanda başka bir şeyle de karşılaşmıştı: svastika. Bu sembol, daha sonra dünya tarihini şekillendirmek için manipüle edilecekti.

 

Heinrich Schliemann, Troya antik kentini keşfetti, ancak keşfi aynı zamanda svastika sembolünün görünürlüğünü de artırdı. (C: North Wind Picture Archives / Alamy Stock Photo)

Schliemann, destansı şehrini ve svastika sembolünü Türkiye’nin Ege kıyısında keşfetti. Orada, İngiliz arkeolog Frank Calvert tarafından Hisarlık Höyük olarak bilinen alanda başlatılan kazıları sürdürdü.

Türkiye’nin Ege kıyısındaki Hisarlık Höyük olarak bilinen alanda kazılar yapan Schliemann, İngiliz arkeolog Frank Calvert’in başlattığı çalışmaları sürdürüyordu. Levye ve koçbaşı gibi aletlerle kazı yapan Schliemann’ın yöntemleri acımasızdı, ancak etkiliydi. Hızla, alanda binlerce yıl öncesine dayanan birçok farklı kültür katmanı olduğunu farketti. Schliemann, Troya’yı ve ondan önce ve sonra gelen medeniyetlerin kalıntılarını keşfetmişti. Aynı zamanda çıkan çanak çömlek parçaları ve diğer eserlerde, en az 1800 svastika örneği de bulmuştu.

Seyahatleri sırasında Schliemann, Tibet’ten Paraguay’a ve Afrika’nın Altın Sahili’ne kadar birçok yerde svastika sembolünü görmeye devam etti. Maceralarına dair haberler yayıldıkça, svastika popülerliğini yeniden kazandı; BBC News’e göre sembol, Coca-Cola ürünlerinde, izci malzemelerinde ve hatta Amerikan askeri üniformalarında bile yer aldı. Çoğu durumda, binlerce yıldır olduğu gibi iyi şans sembolü olarak kullanılmıştı. Ancak svastika, aynı zamanda dalgalanan bir hareketle de ilişkilendirildi: Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra Almanya genelinde yayılan ve kısmen sözde Aryan ırkının üstünlüğüne olan inançla beslenen bir milliyetçilik dalgası.

 

 

1907’de svastikayı “iyi şans amblemi” olarak tanımlayan bir kartpostal. (C: Brycesteiner / Wikimedia Commons)

Aryan milliyetçiliğinin yükselişi

Başlangıçta, “Aryan” terimi, Hint-Avrupa dil grubunu tanımlamak için kullanılıyordu. Bu, ırksal bir sınıflandırma değil, dilbilimsel bir terimdi. Ancak, 19. yüzyıl sonlarında yükselen öjenik ve “ırksal hijyen” ilgisi, bazı kişilerin terimi çağdaş Almanya’ya açık bir şekilde bağlanan eski bir “üstün ırk”ın tanımı olarak kullanılmasına yol açtı. 1800’lerin ortalarında, Fransız aristokrat Arthur de Gobineau, İnsan Irklarının Eşitsizliği adlı eserinde efsanevi Aryanlar ile Almanlar arasında bağlantı kurarak, Almanların erken insanların üstün soyundan geldiğini ve komşularını ele geçirerek dünyayı daha ileriye taşıma kaderinde olduklarını iddia etti.

Milliyetçiler için, Schliemann’ın Türkiye’deki kazı bulguları yeni bir ideolojik anlam kazandı. Schliemann’ın ortaya çıkardığı “yalnızca Aryan sembolü” olan svastika, üstünlüklerinin bir sembolü olarak görülmeye başlandı. Reichshammerbund (1912’de kurulan antisemitik bir hareket) ve Bavyera Freikorps (Weimar Cumhuriyeti’ni devirmek isteyen paramiliter güçler) gibi Alman grupları, svastikayı “yeni keşfettikleri” üstün ırk kimliklerini yansıtmak için kullandılar. Sembolün geleneksel olarak iyi şansla ilişkilendirilmesi, Yerli Amerikan yerleşimlerinden Yunan anıtlarına, Budist ve Hindu eserlerine kadar dünyanın dört bir yanındaki kültürlerde bulunması veya kökeninin belirsiz olması onlar için önemli değildi.

 

645 yılında tamamlanan Tokyo’daki Asakusa Kannon Tapınağı’nı bir svastika süslüyor. (C: Robert Alexander / Getty Images)

Antropolog Gwendolyn Leick, 1997’de Folklore dergisinde şöyle yazmıştı: “Heinrich Schliemann, Troya’daki tüm arkeolojik katmanlardaki çanak çömlek parçalarında svastika benzeri süslemeler keşfettiğinde, bu bir ırksal sürekliliğin ve bölgenin sakinlerinin her zaman Aryan olduğunun kanıtı olarak görüldü. Svastika ile Hint-Avrupa kökeni arasındaki bağ, bir kez kurulduktan sonra, göz ardı edilemezdi. Milliyetçi duyguların ve çağrışımların evrensel bir sembole yansıtılmasına izin verdi ve bu nedenle Aryan olmayan veya daha doğrusu Alman olmayan ve Alman kimliği arasında ayırt edici bir sınır işareti haline geldi.”

Svastika nasıl Nazi sembolü oldu?

Svastika, Alman milliyetçiliğiyle giderek daha fazla iç içe geçtikçe, etkisi artan Adolf Hitler 1920’de Nazi parti sembolü olarak gamalı haçı benimsedi. Diğer milliyetçi ve ırkçı gruplarda zaten kullanılıyor olması onu cezbetmişti. The Swastika: Symbol Beyond Redemption? ve Iron Fists: Branding the 20th-Century Totalitarian State kitaplarının yazarı Steven Heller’a göre, “içgüdüsel olarak, [komünist] çekiç ve orak kadar güçlü bir sembolün olması gerektiğini de anlamıştı; çünkü bunlar onların en yakın düşmanıydı.”

Svastikayı Nazi gücünün bir sembolü olarak daha da yüceltmek için, Hitler’in propaganda bakanı Joseph Goebbels, 19 Mayıs 1933’te gamalı haçın yetkisiz ticari kullanımını engelleyen bir kararname yayımladı. Sembol, yönetmen Leni Riefenstahl’ın 1936 tarihli propaganda filmi İradenin Zaferi‘nde (Triumph of the Will) de önemli bir yer tutuyordu. Tarihçi Malcolm Quinn, The Swastika: Constructing the Symbol adlı kitabında, Riefenstahl’ın filminde Hitler olmadığında, onun yerini Führer’in imgesi gibi kişisel ve ulusal kimlikler için bir geçiş istasyonu haline gelen svastikanın aldığını belirtiyor. Sembol üniformaları, bayrakları süslüyor ve hatta mitinglerde yürüyüş düzeni olarak bile kullanılıyordu.

 

1930’lardan kalma bir propaganda kartpostalı (C: Wikimedia Commons)

Günümüzde svastikanın anlamı

Savaş sonrası yıllarda, Almanya’da svastika ve Nazi selamının kamusal kullanımı yasaklandı. İstisnalar olsa da—örneğin, eğitim ortamlarında svastika kullanılabilir—yasaklı bağlamlarda sembolü sergilemek sert cezalarla sonuçlanabilir.

Ancak bazı tarihçiler, bu tür çabaların sadece sembolün gücünü sürdürdüğünü düşünüyor. Günümüzde svastika, dünya genelinde beyaz üstünlükçü örgütler tarafından kullanılıyor. Yahudi karşıtları, sinagoglara, Yahudi topluluk merkezlerine, çocuk oyun alanlarına ve hatta Holokost anıtlarına sık sık sprey boyayla bu sembolü çizerek manşetlere çıkıyorlar.

Heller’a göre, tamamen ortadan kaldırmanın bir yolu yok gibi görünüyor. “Ya onu yok etmeye çalışırsınız—bu durumda çok sayıda insanın beynini yıkamanız gerekir—ya da devam etmesine izin verirsiniz ve bu da pek çok insanın etkilenmesine neden olur. Svastika, insanların hayal gücünü yakaladığı, kötülüğü temsil ettiği ve etkisini sürdürdüğü sürece, onu silmek oldukça zor olacaktır.”

Smithsonian Magazine. 24 Eylül 2024.

 

Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >