Dolni Vestonice’den seramik aslan başının iki tarafı ve kadın heykelciği. C: Moravya Ulusal Müzesi’ndeki Martin Oliva’nın izniyle Emily Lankiewicz / Becky Farbstein’ın illüstrasyonu

Yaklaşık 30.000 yıl önce, günümüzde Çek Cumhuriyeti olan bölgedeki çocuklar muhtemelen yaşadıkları yerden kil çıkararak küçük seramik hayvanlar ve insanlar yapıyorlardı. Çocuklar, belki de yemek yemek için çağrıldıklarında, tamamlanmış figürinleri, çeşitli bacak ve başları ve tanımlanamayan nesneleri yerde dağınık halde bırakmışlardı.

Bir arkeolog ekibine göre, bunlardan bazıları ocakta pişirilmiş ve bazıları ise doğaya bırakılmıştı. Bulgular, tarihöncesi oyun örneği hakkında PLOS One’a bir makale sunan ve şu anda inceleme aşamasında olan bir ekip tarafından ortaya konuldu.

DePaul Üniversitesi’nden bu çalışmada yer almayan antropolog Jane Baxter, “Baktıkları kanıtların inanılmaz derecede güçlü olduğunu düşünüyorum ve buldukları şey için gerçekten makul bir açıklama” diyor. Baxter, “Atalarımızı ve nasıl buraya geldiğimizi anlamaya çalışıyoruz. Bu tür yorumlar, bu insanların topluluklar halinde faaliyetler yaptığını ve birbirleriyle etkileşimde bulunduğunu düşünmemize olanak tanıyan alanlar yaratıyor, bu da çok önemli.” diyor.

Bilinen en eski seramikler, Çek Cumhuriyeti’ndeki birkaç siteden geliyor ve yaklaşık MÖ 28.000 yılına tarihleniyor, bu da Neandertallerin yok oluşundan yaklaşık 10.000 yıl sonrasına denk geliyor. Şimdi ikonik hale gelen bir kadın figürü ve çeşitli seramikler, 1925’te Çek Cumhuriyeti’ndeki Dolni Vestonice adlı bir sitede bulundu. Sonraki on yıllarda ek antropomorfik ve zoomorfik figürler bulundu ve 2002’de birçok nesnede parmak izleri keşfedildi.

Buzul Çağı çocukları konusunda uzmanlaşmış paleolitik arkeolog ve çalışmanın ortak yazarı April Nowell, 2020’de yazdığı “Growing Up in the Ice Age” kitabını yazarken, o dönemdeki çocuklar hakkında çok şey bilinirken, doldurulması gereken boşluklar olduğunu fark ettiğini söylüyor.

Kitabını yazarken, arkeolojik kaydın büyük bir kısmının çocukların taş alet yapmayı öğrenmesi ve sanat yapması hakkında bilgi içerdiğini, fakat çocukların zanaat üretimi hakkında bilgilerin eksik olduğunu fark ettiğini belirtiyor.

Nowell, diğer zaman ve yerlerde çocukların seramik üretiminde çok aktif olduklarını belirtiyor. Çocukların bu faaliyeti pratiğe döktüğüne dair kanıtlar, MÖ 1.800-1.700 yıllarına tarihlenen Mısır’daki sitelerde ve MÖ 1.500-1.150 yıllarına tarihlenen İngiltere’deki Erken ve Orta Tunç Çağı sitelerinde bulunuyor. Çocuklar, sadece kil ile oynayarak çok küçük yaşta güvenli bir şekilde seramikle ilgilenebilirler. Bu nedenle Nowell, Çek sitelerindeki seramiklerin en azından bir kısmının çocuklar tarafından yapıldığını varsaydı.

Nowell, Çek sitelerinden gelen nesneler üzerinde kapsamlı çalışmalar yapmış olan bağımsız bilim insanı ve Buzul Çağı seramikleri uzmanı Becky Farbstein ile temasa geçti. İkili, 489 seramik eserin yüksek çözünürlüklü fotoğraflarını içeren Farbstein’ın verilerinin ilk sistematik çalışmasını gerçekleştirdi. Bu çalışmada, seramikleri yapan kişilerin acemi olup olmadıklarını ve bu acemilerin çocuk olup olmadıklarını belirlemeye çalıştılar.

Farbstein’ın araştırması Paleolitik taşınabilir sanata odaklanıyor, fakat sadece nesnelerin ne olduklarını veya nasıl göründüklerini incelemekle kalmıyor. Ayrıca, nesnelerin nasıl yapıldığını ve bunların bir toplum içindeki önemini bize ne anlattığını da araştırıyor.

Farbstein ve Nowell, nesnelerin boyutuna baktılar; çünkü daha küçük eller genellikle daha küçük figürler yapar. Asimetri olup olmadığını, yani figürlerin her iki tarafının da aynı olup olmadığını kontrol ettiler. Ayrıca, figürü yapmak için yapılan adımların zorluk derecesini incelediler.

Sitelerde mamut dişi, kemik, boynuz ve taştan yapılmış sanat eserleri de bulunmuştu. Farbstein, bunun önemli olduğunu çünkü bu malzemelerin daha geniş bir alandan toplanması gerektiğini ve bunları sitelere geri getirmek için insanların birlikte çalışmasını gerektirdiğini açıklıyor.

Buna karşılık seramikler, figürleri yapan kişilerin kazabileceği sitelerin içindeki kilden yapılmıştı. Farbstein, çocukların avlanma veya yiyecek arama faaliyetleri tarafından elde edilen nesneler yerine, kendilerinin kolayca ulaşabilecekleri malzemeleri kullanma olasılıklarının daha yüksek olduğunu söylüyor. Ayrıca, seramik eserlerde çok daha fazla çeşitlilik ve tutarsızlık olduğunu belirtiyor, bu da onların çocuklar tarafından yapılma olasılığını gösteren işaretlerden biri.

Figürinler bir ocak yakınında yapılmış, ardından pişirilmiş ve orada bırakılmıştı. Buna karşılık, kemik, fildişi ve boynuzdan yapılmış nesneler sitelerin her yerinde kullanılmış ve mezarlıklara dahil edilmişti. Nowell, “Mezarlarda hiçbir seramik parçası bulunmadı” diyor. “Bu nedenle çocukların kil ile pratik yapıp, deneyimleyip oynadıklarını ve işi bitirdiklerinde bıraktıklarını görüyoruz.”

Nowell, bazı nesnelerin çocukların bu adımı öğrenmesi veya onları korumak için pişirilmiş olabileceğini ekliyor. Sitede ayrıca pişirilmemiş küçük uzuvlar ve tanımsız nesneler de bulundu, bunlar muhtemelen sadece pratik yapmak için yapılmış olabilir. “Bence bu, oyun aracılığıyla öğrenmenin tüm yelpazesini bize gösteriyor” diyor Nowell.

Ek olarak, önceki çalışmalarda, nesneler üzerinde bulunan çizikler ve parmak izlerinin 6 ila 10 yaş arasındaki çocuklar ile 10 ila 15 yaş arasındaki ergenlere ait olduğu belirlenmişti.

Nowell ve Farbstein’ın çalışması, arkeologlar arasında çocukların tarihöncesi toplumlarda oynadıkları rolün ve öneminin incelenmesine yönelik değişen tutumu temsil ediyor. Üst Paleolitik döneme ait İspanya’daki mağara sanatı üzerinde yoğunlaşan arkeolog Izzy Wisher, Victoria dönemi çocukların duyulmaması gerektiği inancının bilimsel disiplin üzerinde etkili olmuş olabileceğini söylüyor.

Bu çalışmaya dahil olmayan araştırmacı Wisher, “Amacımız bu anlatıyı biraz değiştirmek ve ‘Aslında, Paleolitik toplumların çocukları vardı ve bu çocuklar oyun oynayıp kendi işlerini yapıyordu, zengin bir maddi kültüre ve zengin bir yaşam tarzına sahiptiler’ demek” diyor. “Bu, sadece sert ve vahşi bir yaşam tarzı değildi ve aslında belki de günümüzdeki yaşama çok daha benzerdi.”

Baxter, arkeolojinin genellikle tarım ve göç gibi büyük konular aracılığıyla nasıl bugüne geldiğimizi incelediğini söylüyor. Ancak, bir kültürün nasıl değişip geliştiği büyük ölçüde daha samimi ölçeklerde gerçekleşir. Örneğin, toplumlar, çocukların yetişkinliğe taşıdıkları bilgiye dayalı olarak değişebilir. “Aile, topluluk ve bireysel nesiller arası etkileşimlerin bu küçük ölçekleri kritik”

Toplumlar her zaman bilgi aktarımı yoluyla ilerlemiştir, fakat her bilgi parçası bir nesilden diğerine aktarılmaz. Çocuklar ve gençler, hangi bilgilerin bir sonraki nesle aktarılacağını belirleyenlerdir ve bu onları orijinal etkileyiciler yapar, diyor Nowell. “Bu yüzden Buzul Çağı’nda çocukları ve gençleri incelemek çok heyecan verici, çünkü arkeolojik kayıtlara katkılarını genellikle küçümsüyoruz, ama aslında aldıkları kararlarla insan kültürel evriminin yönünü gerçekten etkilediklerini görebiliyoruz.”

Geçmiş toplumlardan çocuklar hakkında bilgi edinmek, bizi o gruplarla daha da yakınlaştırabilir. Baxter, “Tunç Çağı’nda bir çömlekçi olmanın, dördüncü hanedan döneminde bir firavun olmanın veya Nebukadnezar döneminde bir köle olmanın ne anlama geldiğini bilmiyorum” diyor, “ama herhangi bir dönemde ve yerde bir çocuğun ne yaptığını görürsem, benzer bir deneyimi hayal edebilirim.”

Nowell, bu bahar, Buzul Çağı mağara el izlerini görmek için İspanya’daydı. Mağaraya inmeyi beklerken, bir grup okul çocuğu gülerek ve şakalaşarak mağaradan güneş ışığına çıktı. “Ve düşündüm ki, evet, Üst Paleolitik dönemde de böyle sesler çıkıyordu,” diyor. “Rekonstrüksiyonlarımızda eksik olan şey bu.”

Smithsonian Magazine. 2 Haziran 2024.

 

Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >