Blog

Bakır-kalay alaşımının yaratılması dünya tarihindeki en önemli ilerlemelerden biriydi.

Günümüzde akıllı telefonlardan uzay gemilerine kadar her şeyde kullanılan metal alaşımları, ilk metal karışımlarının yaratıldığı Tunç Çağı’na kadar uzanan bir metalurji geleneğinin en son çıktıları. Bugün metal madenciliği ve işleme, devasa bir endüstri, ancak bu malzemeleri ele geçiren ilk insanlar bunu taş aletler ve basit kamp ateşlerinden biraz daha fazlasını kullanarak başardılar.

Başlangıçta tarihöncesi atalarımızın kullanabileceği metaller yalnızca kendi doğal formlarında bulunan metallerdi. Bu da bunların gerçek külçeler halinde bulunabileceği ve kayalardaki diğer elementlerle karışmadığı anlamına geliyordu. Bu nedenle, bunların çıkarılmasına gerek yoktu, ancak nehirlerde tarama veya temel kazı yoluyla elde edilebiliyorlardı.

Bilinen en eski bakır eserler yaklaşık 8.000 yıllıkken, altından yapılmış eşyalar birkaç bin yıl sonra arkeolojik kayıtlarda görülmeye başlıyor. Tarihin bu noktasında, karasal demiri çıkarmak için gereken teknoloji insanlar için hâlâ çok uzaktaydı. Ancak eski Mısırlılar, Tutankamon’un mezarında bulunan bıçaklar gibi döverek meteorit demirinden çeşitli nesneler üretmeyi başarmışlardı.

Yaklaşık 5.000 yıl önce insanlar Kalkolitik Çağa geçtiğinde, büyük ölçüde eritme teknolojisinin ortaya çıkışı sayesinde işler toparlandı. Bu işlem, metali yabancı maddelerden ayırmak için bakır cevherlerinin taş veya seramik potalarda ısıtılmasını içeriyordu.

Bunun ilk kez nasıl başarıldığına dair bir kayıt bulunmamasına rağmen, bazı eski vizyonerlerin, erimiş metalin serbest kalabilmesi için fırının sıcaklığını artırmak amacıyla içi boş çubuklardan hava üfleme fikrini ortaya atmış olması muhtemel. Daha sonra ağaçtaki karbon da cevherdeki oksijenle reaksiyona girmiş, onu karbondioksite dönüştürmüş ve bağlı olduğu bakırı serbest bırakmıştı.

Her bakımdan bakır, işlenmesi uygun bir metaldi ve taş öncüllerinden çok daha iyi olan yeni alet ve silahların yaratılmasına olanak sağladı. En önemlisi, dövüldüğünde sertleşiyordu ve hatta standartlaştırılmış nesneler üretmek için eritilip kalıplara dökülebiliyordu.

Bununla birlikte, bakır kalay ile karıştırılarak tunç adı verilen bir alaşım oluşturularak büyük ölçüde iyileştirilebiliyordu. Bu metalik karışım dövüldüğünde yalnızca saf bakırdan daha sert olmakla kalmıyor, aynı zamanda çok daha düşük bir sıcaklıkta eriyerek döküm işlemini çok daha kolay hale getiriyordu.

Bu karışımın MÖ 3.000 civarında yaygın kullanımı, insanların tunça çinko ve diğer metalleri eklemeyi denediği çok sayıda farklı alaşımın yaratıldığı bir dönem olan Tunç Çağı’nın başlangıcını işaret ediyordu. Bu süreç aslında hiçbir zaman durmadı ve çok çeşitli fütüristik kullanımlara sahip yeni alaşımların ortaya çıkmasına neden olmaya devam ediyor.

Bu modern alaşımlar bizi Uzay Çağı’na doğru ilerletmeye yardımcı olduğu gibi, Tunç Çağı’nın teknolojik ilerlemeleri de eski dünyanın en güçlü uygarlıklarının genişlemesini kolaylaştırdı. Ancak insanların kayalardan demirin nasıl eritileceğini, daha kullanışlı bir malzeme üretmeyi ve Demir Çağı’nı başlatmayı bulmasıyla ikonik dönem en nihayetinde sona erdi.

İlk başta, demir üretiminde kullanılan eski ocaklar, metali gerçekten eritecek kadar yüksek sıcaklıklara ulaşamıyordu. Bu nedenle ilk demirciler, eritme işlemi sonucu ortaya çıkan cüruftan ayrıştırılarak elde edilen yumuşak demirle yetinmek zorunda kaldılar.

Ancak MÖ 300 civarında Çinli metal işçilerinin demiri eritmeye yetecek kadar sıcak ateş yaratmak için kullanılabilecek bir körük icat ettikleri düşünülüyor.

İşin komik yanı, demir aslında tunç kadar sert değil ve bu metalden yapılan parçalar genellikle alaşımlı öncüllerine göre daha düşük kalitedeydi. Ancak demirin üretimi bronzdan çok daha ucuzdu – büyük ölçüde kalaydan çok daha bol olduğu için – ve daha sonra çelik üretmek için kullanıldı ve modern çağın en önemli malzemelerinden biri haline geldi.

IFL Science. 11 Mayıs 2024.

Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >