Blog

Bilim insanları, ulukurtların (Aenocyon dirus ) ve kılıç dişli kedilerin (Smilodon fatalis) kemik hastalığı geçirmiş olabileceğini keşfettiler.

Kılıç dişli kediler ve ulukurtlar, her ikisi de soylarının tükenişine doğru bir kemik ve eklem hastalığından muzdarip gibi görünüyor. Bulgular, hayvanların soyları tükenirken soy içi çiftleştiklerini gösteriyor olabilir.

Bilim insanları, bu iki yırtıcı hayvanın yok olduğu dönemde Kuzey Amerika’daki ekosistemi daha iyi anlamak için, Pleistosen döneminde (yaklaşık 12.000 yıl önce) son buzul çağının sonundan itibaren hayvanların kemiklerini incelediler.

Kaliforniya’daki Raymond M. Alf Paleontoloji Müzesi’nden bir paleontolog olan araştırma yazarı Mairin Balisi’ye göre, kılıç dişli kediler ve ulukurtlar “çok büyük ve korkutucu” görünseler de, bu hastalık kanıtı bu hayvanların “zor zamanlardan geçtiğini ” gösteriyor olabilir.

En son buzul çağının sonunda, şimdi Los Angeles olan bölge, Kolombiya mamutları (Mammuthus columbi), Jefferson yer tembel hayvanları (Megalonyx jeffersonii) ve antik bizon (Bison antiquus) gibi dev memelilerle dolu bir ekosisteme ev sahipliği yapıyordu. Besin zincirinin tepesinde, kılıç dişli kediler (Smilodon fatalis) ve ulukurtlar (Aenocyon dirus) dahil olmak üzere güçlü etoburlar vardı.

Bu hayvanlardan bazıları, Batı Hollywood’un hemen güneyindeki doğal, köpüren katran rezervleri olan La Brea katran çukurlarına düştükten sonra öldü. Kalıntıları çukurlarda korundu ve daha sonra paleontologlar tarafından kazıldı.

Kılıç dişli kedilerin soyu, son buzul çağının sonunda tükendi

Araştırma ekibi, bir eklem boyunca kemiklerde kusurların oluştuğu osteokondroz dissekans (OKB) adı verilen bir hastalığın kanıtını aramak için yüzlerce kılıç dişli kedi ve ulukurt kemiğini inceledi. Hastalık, insanlarda olduğu kadar modern köpeklerde ve kedilerde de ortaya çıkabilir ve ağrılı bir eklem hastalığı olan osteoartrit gelişme riskini artırabilir.

Balisi, bu etoburlarda çok fazla OKB bulgusu bulmayı beklemediklerini çünkü günümüz vahşi hayvanlarında kemik ve eklem hastalıkları hakkında fazla veri bulunmadığını söylüyor. Ancak inceledikleri kılıç dişli kedilerin femurlarının yüzde 6’sında görünür kusurlar vardı. Yırtıcı kurtlarda ise femurların yüzde 2,6’sında ve omuzlarının yüzde 4,5’inde kusurlar vardı.

Çoğu kusur küçüktü, ancak bazıları daha büyüktü ve bazıları kemik büyümeleri gibi artrit belirtileri gösteriyordu. Araştırmacılar sonuçlarını PLOS One dergisinde yayımladılar.

Yeni araştırmaya dahil olmayan Ottawa Üniversitesi ve Kanada Doğa Müzesi’nden evrimsel ekolog Ashley Reynolds, “Fosil kayıtlarında bu tür hastalıkları görmek gerçekten ilginç, çünkü bize bu şeylerin nasıl evrimleştiğine ve zaman içinde nasıl değişebileceğine dair bütüncül bir bakış sunuyor.” diyor.

Balisi, bu avcıların avlanma kapasiteleri için eklem ve kemik sağlığının hayati önem taşıdığına inanıyor. Ancak bu hastalık avlanmayı zorlaştırsa da, çalışmadaki hayvanlar avlanmayı bırakıp açlıktan öldükleri için değil, bir katran çukuru yüzünden ölmüştü. Ayrıca kılıç dişli kedilerin sosyal hayvanlar olup olmadığı konusunda bazı tartışmalar olsa da, bu yaralı hayvanların diğer bireylerle yemek paylaşarak daha uzun süre hayatta kalmış olmaları mümkün.

Araştırmacılar ayrıca, popülasyon boyutları küçüldükçe ve nihai bir yok oluşa yaklaştıkça türlerin soy içi çiftleşmeden muzdarip olabileceğini düşünüyorlar. Bu buzul çağı devleri coğrafi olarak birbirlerinden izole hale geldikçe, soy içi çiftleşme oranları artmış olabilir ve soy içi çiftleşme kalıtsal hastalıklarda artışa yol açtığından, yok oluşları yaklaştıkça OKB daha yaygın hale gelmiş olabilir.

Bununla birlikte, bu teoriyi doğrudan test etmek için katran çukurlarında korunan hiçbir genetik kanıt yok. Reynolds, çitalar (Acinonyx jubatus) gibi soy içi çiftleşme yaşamış modern vahşi hayvanlarda OKB’nin bulunup bulunmadığını araştıracağını söylüyor.

Live Science. 12 Temmuz 2023.

Makale: Schmökel, H., Farrell, A., & Balisi, M. F. (2023).

Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >