“Bunlar, günlerini uzun saatler boyunca ağır el işçiliği yaparak geçiren insanlardı. Kasabada insanlar taş işçiliği ve demircilik gibi zanaatlarda veya genel işçi olarak çalışıyorlardı. Kasabanın dışında ise, pek çok kişi güneşin doğumundan gün batımına kadar tarlalarda kemikleri kırılana kadar çalışıyor veya çiftlik hayvanlarıyla ilgilenerek vakitlerini geçiriyorlardı.”

Cambridge üniversite o zamanlar tam olarak gelişimini tamamlamamıştı.(1209 civarında meydana gelen ilk akademi hareketleri) ve o dönem Cambridge, 13. yüzyılın ortalarında 2500-4000 nüfuslu, esas olarak zanaatkârlar, tüccarlar ve çiftçilerden oluşan bir taşra kasabasıydı.

Çalışan yoksullar, daha iyi durumda olanlara ve dini kurumlardakilere kıyasla fiziksel zorlukların yükünü daha çok çekmiş olsa da, ortaçağ hayatı genel olarak herkes için zordu. Aslında istatistiklerin dışına çıkan en ağır yaralanma, mezar yeri ve kemer tokasıyla kimliği anlaşılan bir keşişte bulundu.

“Keşiş her iki uyluk kemiğinin (Femur, vücuttaki en büyük kemik.) ortasında kırıklara sahipti, her iki kemiğin de bu şekilde kırılmasına neden olan şey büyük bir travma olmalıydı ve muhtemelen kişiyi öldüren şey de bu olmalı.” diyor Dittmar.

Dittmar, günümüzün klinik tedavi uzmanlarının, otomobillerin çarptığı kişilerin neden olduğu bu tür yaralanmalara aşina olacağına işaret ediyor ve ekliyor, “En iyi tahminimiz bir araba kazası. Belki bir at ürktü ve vagon bu keşişe çarptı.”

Yaralamalar elbette başkaları tarafından da yapılıyordu. Bir başka keşişin kolunda savunma kırıkları ve kafasında künt travma belirtileriyle hayatına devam etmiş olduğu anlaşıldı. Bu tür şiddete bağlı iskelet yaralanmaları, tüm sosyal gruplardan erkekler ve kadınlar dâhil olmak üzere nüfusun yaklaşık yüzde 4’ünde bulundu.

Kilise arazisine gömülen yaşlı bir kadın, ömür boyu ev içi suistimal izlerini taşıyor gibi görünüyordu. “Çok fazla kırığı vardı ve hepsi ölmeden önce iyileşmişti. Birkaç kaburgasının yanı sıra birden fazla omuru, çenesi ve ayağı kırılmıştı. Tüm bu yaralanmaların düşme sonucu meydana gelmesi çok nadir. Günümüzde kadınlarda görülen kırık çenelerin büyük çoğunluğuna yakın partner şiddeti neden oluyor.” diyor Dittmar.

Üç bölge arasından, sakat ve yoksullar için bir hayır kurumu olan St John the Evangelist Hastanesi en az kırığı içeriyordu. 12. yüzyılın sonunda kurulan, bazı muhtaç Cambridge sakinlerini barındırarak yiyecek ve ruhsal bakım sağlıyordu. Birçoğunun tüberküloz gibi kronik hastalıkları iskelet kanıtlarında çıktı, çalışamayacak durumdaydılar. Kalıntıların çoğu “hasta sakinler” olsa da, bölgede “korodiyanlar” da vardı: yani modern bir yaşlı bakım evi gibi, hastanede yaşama ayrıcalığı için ödeme yapan emekli yerli insanlar.

Hastane, 1511’de St John’s College’ı oluşturmak için feshedildi ve Üniversitenin bir parçası olan Cambridge Arkeoloji Birimi (CAU) tarafından 2010 yılında Kolej’in İlahiyat Okulu binasının yenilenmesi sırasında kazıldı.

CAU, Üniversitenin Yeni Müzeler Alanındaki inşaat çalışmalarının bir parçası olarak 2016 yılında Augustinian Manastırı’nı kazdı. Kayıtlara göre, manastır 1290’da Augustinian tarikatının üyelerini ve 1302’de üye olmayanları gömme hakkını elde etti. Artık zengin hayırseverlerin de manastır arazisinde bir toprak almalarına izin veriliyordu. 

Manastır, Kral VIII.Henry’nin krallığın kasasını güçlendirmek için ülkenin manastırlarını gelir ve varlıklarından çıkardığı 1538 yılına kadar görev yaptı.

Cam Nehri’nin kuzeyindeki Kale’nin yanındaki All Saints kilisesi, muhtemelen 10. yüzyılda kuruldu ve 1365 yılına kadar, yerel halkın ‘Kara Ölüm’ yani hıyarcıklı veba salgınında kırılmasının ardından komşu bir kilise birleştiği zamana kadar kullanıldı.

Kilisenin kendisi hiçbir zaman bulunamamış olsa da, hala Kale Tepesi olarak adlandırılan yerin yanındaki mezarlık ilk olarak 1970’lerde kazıldı. Kalıntılar, üniversitenin Duckworth Koleksiyonu’nda yer aldı ve araştırmacıların bu bulguları çalışması ve yeniden gözden geçirmesi için izin verildi.

Dittmar, “All Saints’e gömülenler, kasabanın en fakirleri arasındaydı ve olası yaralanmalara daha açık bir şekilde maruz kalıyorlardı. O zamanlar mezarlık, kentin kırsalla buluştuğu iç kısımdaydı. Erkekler, atların veya öküzlerin çektiği ağır sabanlarla veya taş bloklarla tarlada çalışıyorlardı.” diyor.

“All Saints’teki kadınların çoğu muhtemelen çiftlik hayvanlarına bakma ve ev işlerinin yanı sıra hasada yardım etme gibi zorlu fiziksel işler üstlendi. Bu eşitsizliğin Ortaçağ Cambridge sakinlerinin kemiklerine işlediğini görebiliriz. Bununla birlikte, sosyal yelpazenin tümünde ciddi fiziksel travmalar yaygındı. Hayat en dipte çok zordu fakat hayat aslında her yerde zordu.”

www.arkeofili.com

Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >