Son on yılda arkeologlar, tilkilerin evcil hayvan olarak tutulmuş olabileceğine veya en azından binlerce yıl önce insan topluluklarının etrafında dolaşmasına izin verilmiş olabileceğine dair kanıtlar buldular.

Tilkiler ve atalarımız arasındaki ilişkiyi aydınlatmak için bir arkeolog ve bir zoolog, en son bilimsel bulgular ve bunların insanlık tarihindeki hayvan evcilleştirme bilgimiz açısından ne anlama geldiği hakkında bilgiler veriyor.

Tilki mezarları

Hem tilkileri hem de insanları içeren arkeolojik mezarlık alanlarınınen son çalışmasıİspanya’da yapıldı. Burası, arpa ve bakliyat yetiştiren ve koyun ve sığır gibi hayvanlarla ilgilenen bir tarım topluluğuna aitti.

Çeşitli enstitü ve üniversitelerden araştırmacılar, mezar alanında toplanan kemikleri inceledi. Kemiklerde korunan kollajende bulunan ve bireylerin diyetleri hakkında fikir verebilecek izotopları incelediler. Bir yetişkinin son beş ila on yıllık diyetini insan kemiklerinden öğrenebiliriz. Genç yetişkin köpekler içinse diyet verileri, hayatlarının son altı ayından üç yılına kadar değişiyor.

A Coruña Üniversitesi’nde baş araştırmacı ve kıdemli öğretim görevlisi olan Aurora Grandal-d’Anglade tarafından açıklanan ilk önemli bulgu, araştırmacıların kaç tane tilki kemiği bulduğuydu.

“Tilki zaten çarpıcı bir bulguydu, çünkü Can Roqueta mezarlarında yalnızca evcil hayvanlar vardı. Daha sonra başka yerlerden araştırmacılarla çalışırken, daha fazla vaka olduğu anlaşıldı. Bu da tilkilerin eşsiz değerini anlamada çok önemli bir faktördü.”

Sonuçlar, tilkilerin bazı insan ve köpeklere benzer bir diyete sahip olduğunu gösteriyor. Bu durum, 4.000 yıl önce bu topluluklar ve tilkiler arasında daha önce var olduğu düşünülenden daha fazla etkileşim anlamına geliyor.

Ayrıca, ekip şaşırtıcı bir şey buldu: Dört tilkiden biri, en insan benzeri diyete sahip olan (yüksek miktarda bitkisel protein), iyileşen kırık kemiklere sahipti. Kemik iyileşme süreci, büyük olasılıkla insanlar tarafından kırık kemiklerin sabit tutulması ile tutarlı.

Grandal-d’Anglade, “Tilkinin pençesindeki iyileşmiş kırık, Can Roqueta’da çalışan ekibin kazı anından itibaren dikkatini çeken bir bulguydu.” diyor. “İzotopik araştırmalar üzerinde zooarkeologlarla çalışmaya geldiğimde, tilkinin vahşi bir etoburdan biraz farklı bir izotopik imza öngörmüştük, ancak bunun beklenenden daha özel olduğu ortaya çıktı.”

Araştırmacılar, tilki diyetleri ile insanlar ve evcil hayvanların diyetleri arasındaki paralellikleri keşfetmenin yanı sıra, yaralı tilki diyetinin önemli miktarda bitkisel protein içerdiğini keşfettiler. Tahıl oranı yüksek olan bu diyet, bölgedeki genç köpeklerle karşılaştırılabilir. Bu durum, tilkinin, en azından ölümünden bir süre önce insanlar tarafından beslendiğini gösterebilir. Ancak izotop imzası bunu doğrulamak için yeterince spesifik değil.

Almanya ve İsviçre’de yapılanbenzer bir araştırma, oldukça eski, 15.000 yıldan daha eski bir mezarın araştırılmasına rağmen, insan yerleşimlerinin etrafındaki tilkilerin diyetlerinde vahşi tilkilere karşı farklılıklar keşfetti. Bununla birlikte, bu çalışmada, tilki diyeti hala insanlardan oldukça farklıydı ve tilkilerin insanlardan yiyecek artıklarını bir şekilde alacağı ortak bir ilişki olduğunu gösteriyordu.

Aynı zamanda, yaklaşık13.000 yıl çnce Levant'ta dikkatli bir cenaze töreni yapıldı: bir tilki ile bir insanın gömüldü. Her ikisinin de kemiklerine kırmızı aşı boyası uygulanmıştı (mezar alanında bulunan diğer kemiklere uygulanmayan bir işlem). Bu da tilkinin diğer hayvanlara kıyasla bir değeri olduğunu gösteriyor. Dahası, Mezardan kemikler çıkarılıp bir yere yeniden gömülmüş olmasına rağmen, tilki ve insan bir arada tutulmuştu.

10 yıl önce yayınlanan bu çalışma, mezar yerinin kompozisyonunu analiz etti. Bu sıra dışı insan – tilki cenazesinin, bölgeye evcil köpeklerin gelmesinden önceki tarihi dikkat çekici. Elbette, binlerce yıl önce var olan bir toplumun toplumsal yapısını anlamak karmaşık bir iş. Bununla birlikte, zamanın bir noktasında tilkilerin köpeklere benzer olarak görülebileceğini ve etrafta bulundurmanın bazı potansiyel yararları olabileceğini hayal etmek zor değil.

Uyum sağlayan hayvanlar

Radford Üniversitesi’nde insan bölgelerinde ve çevresinde yaşayan tilkileri araştıran yardımcı biyoloji öğretim görevlisi Kat Black’e göre tilkiler çok uyumludur. Fırsatçı hepçiller olarak tilkiler, oldukça esnek bir diyete sahiptir ve çöplerden gelen artıklar, kompost yığınları, evcil hayvan maması gibi antropojenik gıda kaynaklarından yararlanabilir. Ayrıca fareler ve sıçanlar gibi yüksek sayıdaki av türlerinden de yararlanabilirler.

“Büyümek için geniş yaşlı orman alanlarına veya bozulmamış sulak alanlara ihtiyaç duyan bazı türlerin aksine, kızıl tilkiler çok çeşitli habitat türlerini kolayca kullanacak ve özellikle niş habitatları ve birkaç farklı habitat türünün birbirine yakın olduğu alanları seviyor gibi görünüyor.”

Geçmişte tilkiler ister insan yerleşimlerinin yakınında yaşasınlar, ister kasıtlı olarak etraflarında tutulsunlar, şehir tilkileri daha yakın zamanlarda benzerlerini bulabileceğimiz bir olgu.

Kentsel alanlardaki tilki kayıtları hem 19. hem de 20. yüzyıllarda mevcut. Şehir tilkilerinin doğal olduğu bölgelerin her ikisi de bunlarla ilgili kayıtlara sahip: Örnek olarak, 1940’larda Melbourne, 1960’larda Stockholm’ün banliyölerini ve 1970’lerin başında Brüksel’i düşünün.

Genellikle, bu şehir tilkileri pek hoş karşılanmadı. Black’in açıkladığı gibi, tilkilerin yanında yaşamak her zaman kolay değildi. Eylemleri insan idealleriyle çatıştığında, kızıl tilkiler insanlar için bir sorun haline gelebilir.

“Çöp kutularını devirmek, bahçelere baskın yapmak, sundurmaların ve barakaların altına inmek ve avlularda dışkılamak normal kızıl tilki davranışıdır, ancak herkes böyle asi komşulara müsamaha göstermeye istekli değil. İnsanlar ayrıca tilkinin insan ve evcil hayvan sağlığı ve güvenliği üzerindeki etkileri konusunda endişelere sahip olabilir. İnsanlara, köpeklere ve kedilere tilki saldırıları nadirdir, ancak tilkiler insanlara ve ilgilendikleri evcil hayvanlara bulaşabilecek kuduz ve diğer hastalıkları taşıyabilir.”

Yine de tilkilerin evcilleştirildiği ve evcil hayvan olarak tutulduğuna dair raporlar var. Şehir merkezlerinde veya çevresinde yaşayan birçok tilki kaydına sahip bir ülke olan Finlandiya’da, bazı evcil şehir tilkilerinin yakalanıp evcil hayvan olarak tutulduğuna dair raporlar da var. Örneğin, 1921’de Turku şehir kışlasında bir tilki yakalandı ve evcil hayvan olarak tutuldu.

Eski arkeolojik alanları yeniden gözden geçirme zamanı

Birisi bir tilkiyi evcil hayvan olarak beslemeye karar verdiğinde (veya belki de büyüdükten sonra kürklerini istediler), tarih boyunca benzer durumların nasıl meydana geldiğini hayal etmek zor değil. Ama ne yazık ki hala bilmediğimiz çok şey var.

Atalarımızın neden tilkileri köpekler gibi evcilleştirmedikleri sorusunu yanıtlamak için daha gidecek çok yolumuz var. Bununla birlikte, Grandal-d’Anglade, kritik kalıntıların bir kısmının daha önce ortaya çıkarılmış, yeni teknikler ve açık fikirli bir şekilde analiz edilmeyi beklemesinin mümkün olduğunu belirtiyor

“Arkeolojik ortamlarda bulunmuş olabilecek tilki iskelet kalıntılarının, başka hipotezler dikkate alınmadan doğrudan av hayvanlarının kalıntıları olarak sınıflandırılması oldukça olası. Tilkinin sadece vahşi bir hayvan olduğu fikri arkeologlar arasında yaygın, ancak bence bu önyargılı bir fikir.”

“Mezarlarda sadece evcil hayvanlar bulunuyorsa, bir tilkinin varlığı, gömülü insanla yakın bir ilişkiye işaret edebilir… Ancak arkeolojik bir bağlama yaklaşırken, çeşitli kanıt türlerine dikkat etmek gerekir. Bu tilkilerin beslenmesini inceledik ve köpeklerinkine ve hatta çocuklarınkine benzer olduğunu gördük. Sonuç olarak , bu tilkilerin tamamen vahşi yaratıklar olmadığına inanıyoruz. Belki daha fazla arkeolojik alanı bu açıdan incelersek benzer durumlar bulabiliriz.”

---

Gizmodo. 8 Ekim 2022.

Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >